Οκτώβριος 2005
Πολύς λόγος γίνεται τα τελευταία χρόνια για τις παρελάσεις και την αναγκαιότητά τους.Μάλιστα η σχετική δημόσια συζήτηση κλιμακώνεται τις παραμονές κάθε εθνικής γιορτής με τους υπέρμαχους της μιας και της άλλης άποψης να «διασταυρώνουν τα ξίφη τους» στα ΜΜΕ.
Κατάλοιπο απολυταρχικών καθεστώτων και ναζιστικής νοοτροπίας θεωρούν την παρέλαση οι μεν και τονίζουν ότι πρόκειται για αναχρονιστικό θεσμό που υποθάλπει εθνικιστικές νοοτροπίες σ΄ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον στο οποίο δεν υπάρχουν σύνορα και διαχωριστικές γραμμές.
Ημέρα απόδοσης φόρου τιμής σε όσους «κράτησαν την.. Ελλάδα ως εδώ», τόνωσης της εθνικής μας ταυτότητας και καλλιέργειας της συλλογικής μας αντίστασης στην πολυπολιτισμική λαίλαπα και στην ισοπέδωση, για τους άλλους .
Οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος που όμως δεν καταργούν αλλά απλά ορίζουν το νόμισμα που βρίσκεται ανάμεσα.Ανάμεσα σ΄ αυτούς τους δυο πόλους , μου φαίνεται κι εμένα πως βρίσκεται, αν όχι η αλήθεια, οπωσδήποτε η πραγματικότητα.
Ως καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής , η πολύχρονη εμπειρία μου με έμαθε να βλέπω την παρέλαση με τα μάτια του κόσμου που την παρακολουθεί. Εκείνο που φέρνει τους ανθρώπους εκεί, διαισθάνομαι ότι δεν είναι τόσο το ιστορικό γεγονός του εθνικού αγώνα όσο, το κοινωνικό γεγονός της γιορτής . Για να γιορτάσει το παρόν κατεβαίνει ο κόσμος εκείνη την ημέρα και με βροχή πολλές φορές ,για να καμαρώσει τα παιδιά του ή τα παιδιά των φίλων ή, για να θυμηθεί τα δικά του σχολικά χρόνια που με τον καιρό έχουν πια γίνει μύθος. Ως γιορτή έχει εγγραφεί στο DNA μας .Περίπου όπως συμμετέχουμε στα δρώμενα της Μεγαλοβδομάδας χωρίς ούτε να είμαστε αλλά ούτε και να φοβόμαστε ότι θα γίνουμε φανατικοί χριστιανοί. Και μιλώ για την πλειοψηφία της κοινωνίας κι όχι για τους λίγους που δεν χρειάζονται παρελάσεις ή Μεγάλη Παρασκευή για είναι φανατικοί. Δεν δίνουν όμως αυτοί τον τόνο.
Αντί λοιπόν να αντιμετωπίζουμε με ιδεολογήματα τις μαθητικές παρελάσεις ας τις δούμε ως γιορτές της νεολαίας και των τοπικών κοινωνιών και ως τέτοιες να τις αναδείξουμε.
Ας καταργηθεί επιτέλους το στρατιωτικό βήμα που δεν ταιριάζει στο πνεύμα του σύγχρονου δημοκρατικού σχολείου και της νεολαίας μας.
Ας καταργηθούν τα στρατιωτικά εμβατήρια κι ας αφήσουμε τη νεολαία κάθε σχολείου να περάσει με το δικό της τρόπο και με άλλη μουσική, μακριά από τις υποκριτικές προσομοιώσεις δήθεν πειθαρχημένων και δυνατών συνόλων.
Η παρέλαση των Ολυμπιακών Αγώνων, της μεγάλης αυτής γιορτής της παγκόσμιας νεολαίας μπορεί να είναι ο μπούσουλας.
Δηλαδή πολύχρωμα ,πολύβουα και χαμογελαστά νιάτα να διασχίζουν την πόλη και το παρόν της χώρας μας και να υπογράφουν με το χαιρετισμό τους, τη φαντασία και τον αυθορμητισμό τους το μέλλον της πατρίδας μας.
Υ.Γ. Δε θέλει πολύ . Τόλμη μόνον να ξεπεράσουμε πολύχρονα στερεότυπα, κυρίως εμείς που τα υπηρετούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου