‘Αφες αυτοίς…

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Η ΠΑΤΡΙΣ" με αφορμή τη δημόσια διαφωνία Πατριαρχείου και Ελλαδικής Εκκλησίας για τις Νέες χώρες.


Διαφωνίες στην Εκκλησία , πόλεμος αν-ίερος .Ο Αθηνών κατά του Πατριάρχη και αντιστρόφως.

Δε γνωρίζω τα κανονιστικά της Εκκλησίας αλλά από ότι μας έχουν δώσει να καταλάβουμε οι ιεροί πατέρες δεν έχει και πολλή σημασία ούτε για τους ίδιους . Πάλι έμπλεξαν οι κανόνες που συνήθως υπάρχουν για να διευθετούν διαφωνίες και να ξεπερνούν την αδυναμία του ανθρώπου να ελέγξει τη δύναμή του.

Έτσι, για άλλη μια φορά, η λύση της διαφωνίας επαφίεται στην προσωπικότητα των διαφωνούντων, του Αρχιεπισκόπου από τη μια και του Πατριάρχη από την άλλη. Ανήμπορες να βοηθήσουν έχουν αποδειχτεί και οι πέριξ τους ιεραρχίες.



Για άλλη μια φορά θεατές στο ντέρμπυ εικονοκλάστες –εικονολάτρες με ιππόδρομο την τηλεόραση.

Έτσι το ερώτημα που μου υποβάλλεται από την AGP, είναι, ποιος θέλω να νικήσει. Το ποιος έχει δίκιο απορρίπτεται ως ερώτηση αφού είναι αδύνατο να απαντηθεί . Το θυμικό ενεργοποιείται από τα ΜΜΕ αλλά και από τους ίδιους τους πατέρες.

Σε δεύτερη μοίρα έρχεται το τι σημαίνει για την Ελλάδα, για την Ορθοδοξία και εν τέλει για μένα ,τον τελικό καταναλωτή όλων αυτών, η νίκη του ενός ή η επικράτηση του άλλου.



Ποια φατρία να στηρίξω; Ιδού η απορία. Το ισχνό από εκκλησίασμα, απομονωμένο γεωγραφικά αλλά ισχυρό στη συνείδηση των ελλήνων, για την πολύχρονη και πολύπαθη ιστορία που κουβαλά Φανάρι και τον Πατριάρχη; Ή τη δυνατή και πλούσια Εκκλησία της Ελλάδος με τον Αρχιεπίσκοπό της που όμως τις τελευταίες δεκαετίες όπως και σήμερα, στη συνείδηση του έλληνα, έχει ταυτισθεί με τη διαχείριση της εξουσίας της με κοσμικό τρόπο, σε βαθμό που σε πολλές περιπτώσεις προσβάλλει το θρησκευτικό συναίσθημα των πιστών;



Τα πρόσωπα πρωταγωνιστούν.

Με πολλή προσπάθεια πια καταφέρνω να διακρίνω πίσω από τα πρόσωπά τους αυτό που πραγματικά εκπροσωπούν, είναι υπεύθυνοι να το διαφυλάττουν και συγχρόνως είναι αυτό που με δένει και με εμπλέκει σ΄αυτή την ιστορία: την Ορθοδοξία κι ότι αυτή πρεσβεύει για κάθε χριστιανό ξεχωριστά αλλά και για τον ελληνισμό γενικά. Είναι σε δεύτερο πλάνο γιατί, ως φαίνεται, είναι αυτό που τους ενώνει και σ΄ αυτή τη φάση, δεν ξέρω γιατί, αλλά προτιμούν αυτά που τους χωρίζουν. Προφανώς για να μπορούμε να τους διακρίνουμε κι όχι να τους ταυτίζουμε .

Τη διάκριση μοιάζει να επιθυμούν κι όχι με την κοινωνία αλλά δια της ακοινωνησίας. Παρ’ όλα αυτά εξακολουθώ να παίζω στο παιχνίδι από την πλευρά του θεατή.





Παρακολουθώ τους ιεράρχες σε πρωινή εκπομπή να «συζητούν» την πίστη τους και τον Πατριάρχη στις ειδήσεις να πολιτεύεται με απειλές. Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον ετούτο συλλαμβάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται.

Κι αμέσως έρχεται στο νου μου η εικόνα της Πόλης και του Φαναριού έτσι όπως είχα την τύχη να τη ζήσω δυο φορές πρόσφατα .Τη μια, σ’ ένα πραγματικό ταξίδι μου και την άλλη σ’ ένα φανταστικά φανταστικό βλέποντας την ταινία «Πολίτικη κουζίνα»





Είμαι με το Πατριαρχείο ! Όχι από μεγαλοϊδεατισμό , επανειλημμένα τον έχουμε εξάλλου πληρώσει, αλλά γιατί υπάρχει στην Πόλη που ενώνει δυο κόσμους , έχει υποφέρει από δυο κόσμους , αλλά τους αντιμετωπίζει σαν παιδιά της . Είμαι με το Πατριαρχείο γιατί ο εγωισμός του δοκιμάζεται καθημερινά από την τούρκικη σημαία στον ιστό του και τη διαφορετική θρησκεία στο πλευρό του. Είμαι με το Πατριαρχείο γιατί το Μπλε τζαμί είναι δίπλα στην Αγιά Σοφιά και δείχνουν οι τρούλοι και οι μιναρέδες πως μπορούν να ταιριάξουν αν το θελήσουν οι κραταιοί. Είμαι με το Πατριαρχείο γιατί είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο και μάρτυρας της συνύπαρξής μας με τους γείτονες, γιατί φύσει πνευματική και θέσει γεωγραφική είναι ανοικτό στον κόσμο, στη διαφορετικότητα, στην καταλλαγή και προπαγανδίζει την οικουμενικότητα.

Είμαι με το Πατριαρχείο γιατί θέλω να είναι εκεί όταν θα μεγαλώσουν τα παιδιά μου για να μπορώ να τους δείξω αυτά που τους μαθαίνουμε για την ελληνική συνείδηση, τον ελληνικό πολιτισμό, για την εθνική διχόνοια, για την αλαζονεία, για τις ήττες και τις νίκες μας και να τα νιώσουν όπως τα ένιωσα κι εγώ περνώντας από την Πόλη. Είναι η μοίρα μας κι η ιστορία μας που κατοικεί εκεί. Ας τη ζήσουν κι οι επόμενοι.

Κι είναι το Πατριαρχείο ο θεματοφύλακας . Ας του συγχωρεθούν οι αδυναμίες του.