Ματιές Στις γειτονιές του Ηρακλείου.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Η ΤΟΛΜΗ
href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi27syWJ96DmkbrTl6OsAkpXCmgvBGYrcGQ9-C0cbd1OCQMZAJGrkSEFJ6aSQx7KB1J91obcjR_cFstxXraWaHWuOjC-KBZ3ZrgK8pQxxUdfNNimhuU4pI_KRnPDcIIVXNiC9xCGyXFcXUp/s1600-h/P4230185.JPG">

Περπατώντας στη γειτονιά των….ερειπίων

Κυριακή πρωί . Βγαίνω για εφημερίδα. Αριστερά μου εκτείνεται το κατεδαφισμένο Ξενία και η υπό κατασκευήν Ηλεκτρική ,δεξιά μου, ο σιδερο..δέσμιος Άγιος Πέτρος και η Καστέλα.


Η λατρεία μου στη θάλασσα μ’ έφερε ως εδώ- στην παραλιακή λεωφόρο- όπου μένω από τότε που ήλθα στο Ηράκλειο. Έμαθα έτσι να ισορροπώ ανάμεσα « στον κόσμο» που η θάλασσα κι ο Κούλε ορίζουν από τη μια και στο «χάος» των ερειπίων που ολοένα αυξάνουν από την άλλη.

Συμφιλιωμένη με την εικόνα, καλημερίζω τις διαφημιστικές πινακίδες που κρύβουν την αλάνα του Ξενία και τον «under reconstruction” Άγιο Πέτρο και περνώ απέναντι στο Μπεντενάκι. Θέλω να νιώθω το θαλασσινό αέρα, να βλέπω τα χρώματα της ανατολής να λούζουν τον Κούλε και να καλοτυχίζω τον εαυτό μου για την πολυτέλεια αυτής της εικόνας, ενώ θα περπατώ για το κοντινό ψιλικατζίδικο.
Ο Κούλε πάμφωτος αντιστέκεται στην επίθεση των κυμάτων . Αλήθεια , έχουμε σκεφθεί ποτέ αν και πόσο επιδρά αυτή η εικόνα στο υποσυνείδητο, στη συλλογική δυναμική και συμπεριφορά της πόλης;

Αν όντως μεταφέρεται αυτή η εικόνα καλλιεργώντας στάσεις και αντιστάσεις στους πολίτες, τότε, θα πρέπει να ανησυχεί η πόλη που, τα θεμέλιά του παρουσιάζουν επικίνδυνες για τη στατικότητά του σπηλαιώσεις, κι όχι, μόνον γιατί θα εκλείψει το αξιοθέατο και θα πουλάμε λιγότερα σουβλάκια στο μέλλον…Γρήγορες σκέψεις με φόντο τα χρώματα της ανατολής και το απέραντο μπλε της θάλασσας.

Είμαι ήδη στην πλατεία των δεκαοκτώ Άγγλων . Δεξιά μου το τρίγωνο ..άνευ χαρακτηρισμού . Πώς μπορώ αλήθεια να χαρακτηρίσω τη συμβολή της παραλιακής με την πάλαι ποτέ ένδοξον « οδό της Πλάνης» , την οδό της 25ης Αυγούστου. Πάνω στα νεώρια οι σύγχρονοι επιβήτορες της Ιστορίας . Οι ταβέρνες. Ο σύγχρονος Κούλε της αισθητικής μας προκαλεί τον απέναντι της Ιστορίας. Τι να πω κι εγώ η αθεράπευτα αισιόδοξη περιπατητής της πόλης μας. Συνεχίζω απλά να πορεύομαι.

Από την κατηφόρα της παραλιακής με το παλιό λιμάνι αριστερά αναδεικνύεται το ύψος της «εική και ως έτυχε» πρώτης γραμμής της πόλης , οι πολυκατοικίες, δηλαδή και τα θεμέλιά τους στα…νεώρια. Τι μέτωπο αλήθεια!
Ξεπερνώ γρήγορα την αποκρουστική περίφραξη των υπό συντήρηση νεωρίων και αποφασίζω να κρύψω το παρόν. Εισέρχομαι στη στοά των ανατολικών νεωρίων περπατώντας σε άλλο χρόνο. Μπροστά μου η καμάρα γεμίζει από τη θέα των πρώτων ορόφων του ανακαινισμένου Μεγάρου Φυτάκη.
Φως στο τούνελ στην κυριολεξία.
Αντικρύζοντας το νέο στολίδι της πόλης - η αλήθεια είναι ότι το περίμενα εντυπωσιακότερο-βάζω τέλος καλό στη βόλτα.

Κατευθύνομαι επιτέλους στο ψιλικατζίδικο για εφημερίδα με τη σκέψη ότι ναι, όλα μπορούν να γίνουν καλά ακόμη και στο Ηράκλειο κι ας με απειλεί, από τα όρια της γειτονιάς μου, το κουφάρι της βασιλικής του Αγ. Πέτρου. Το ερείπιο –σηματωρός πώς οι σύγχρονοι, άρχοντες , επιστήμονες και πολίτες αντιμετωπίζουμε την πολιτιστική μας παράδοση: Με ένα διαρκές «υπό ανακατασκευήν» πασπαλισμένο με καλές προθέσεις.