*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Η ΠΑΤΡΙΣ" τον Ιούλιο του 2006
Στον άγνωστο κακότροπο μπαμπά με την ψαρή «αλογοουρά»
που μπέρδεψε το θέατρο του Υακίνθου με τον καναπέ του.
Κίνησα κι εγώ για τον Ψηλορείτη για να συμμετέχω στο παραμύθι του Λουδοβίκου. ΄Ένα παραμύθι με γεύσεις και αρώματα , αιώνων τόσων, όσο περίπου και το βουνό που το φιλοξενεί.
Αφορμή ήταν η συναυλία με δυο καλές φωνές του ελληνικού τραγουδιού στο νεότευκτο θεατράκι και αιτία η ανάγκη της ψυχής για το διαφορετικό , το μεγαλειώδες απλό , που μπορεί να προσφέρει το σκηνοθετημένο νυχτοπερπάτημα στο βουνό.
Πλήρωσαν πολλοί εισιτήριο εκείνο το βράδυ για να ανοίξουν χαραμάδα , παράθυρο ή πύλη , κατά τα όπλα του ο καθείς , στον παράδεισό του.
Ο κοινός προορισμός , παρά τις τόσες διαφορετικές αφετηρίες γεωγραφικές, κοινωνικές , πνευματικές και οικονομικές , όλων των παρόντων, δημιουργεί , έτσι μου φαίνεται τουλάχιστον κι έτσι μ΄ αρέσει να το νιώθω, μια προσωρινή , δίωρη έστω , ανθρώπινη σχέση . Μια συγγένεια .
Δε γνωρίζεσαι με το διπλανό σου αλλά έχεις τη διάθεση να του χαμογελάσεις και να μοιραστείς μαζί του το, γύρω και πάνω στη σκηνή, γεγονός.
Να αναπνεύσεις μαζί του, την αρχέγονη αστρική σκόνη της τέχνης του μύθου , αόρατη μα πανταχού παρούσα , που φαίνεται πως στα «υψηλά» πυκνώνει και συμπληρώνει αλλιώς την απουσία οξυγόνου.
Ένας στοιχειώδης εξοπλισμός για να συμβούν όλα αυτά είναι αναγκαίος . Στο δισάκι που παίρνεις ανεβαίνοντας, χώνεις , εκτός από το ζακετάκι για τη δροσιά του βουνού, λίγο περπάτημα από εκεί που θα αφήσεις το αυτοκίνητο, αρκετή σκόνη από το χωματόδρομο, ορθοστασία , το άβολο κάθισμα στην πέτρα , όσο στρίμωγμα σηκώνει η συνεύρεση πολλών σε ένα μικρό χώρο και βέβαια, το πιο βασικό, το νερό στο κρασί σου για να συνυπάρξεις με τον άγνωστο συγγενή σου .
Καλά εξοπλισμένη και με το εισιτήριο στην τσέπη πήγα να καθίσω κατάχαμα , όπου νόμισα πως υπήρχε κενό στο ασφυκτικά γεμάτο θέατρο. Υπολόγισα λάθος και βρέθηκα να εξασκούμαι στο βαθύ κάθισμα , μπροστά από μια μισοάδεια θέση στην κερκίδα αφού το υπόλοιπό της το γέμιζε ένα παιδί .
Η ελπίδα μου ότι θα μετακινούνταν δέκα πόντους οι γονείς του παιδιού για να καθίσω μαθαίνοντάς του έτσι να σέβεται το συνάνθρωπο, αποδείχτηκε φρούδα και αναχρονιστική. Όσο για το συγγενολόι που αράδιαζα πριν, μάλλον πήρα φόρα από την ανάβαση στο βουνό και συνέχισα στους αιθέρες με τη συνεπαγόμενη πτώση .
Οι γονείς , αντί για δισάκι είχαν πάρει μαζί τους μια καλά τακτοποιημένη και γεμάτη με τη βολή τους βαλίτσα, μαζί με τον καναπέ του σπιτιού τους. Όχι μόνον δεν μετακινήθηκαν, απαγόρευσαν στο παιδί τους να μετακινηθεί και μου έκαναν παρατήρηση που διάλεξα να χρησιμοποιήσω το «βολικό» βαθύ κάθισμα μπροστά από το παιδί τους. Τόση συγγένεια. Τόση ευαισθησία τους έφερε εκεί πάνω.
Στην πρώτη τους παρατήρηση, τους υπενθύμισα ευγενικά ότι έχουμε τα ίδια δικαιώματα αφού έχουμε πληρώσει το ίδιο εισιτήριο . Στη δεύτερη , σεβάστηκα το χώρο , πήρα το δισάκι μου , κι ανέβηκα στην επόμενη κερκίδα όπου δυο άνθρωποι έκαναν τόπο για να καθίσω , κατανοώντας τη δύσκολη θέση μου. .
Εκεί προσπαθώντας πια, να πιάσω ξανά το νήμα της βραδιάς και ν΄ απολαύσω τις μουσικές του παραδείσου που ένωναν
βουνό και ουρανό, άφησα το βλέμμα και τη σκέψη μου να ασχοληθεί με τον απαιτητικό συνάνθρωπο, τον μπαμπά των παρατηρήσεων.
Ψαρό μακρύ μαλλί δεμένο αλογοουρά,( κοινώς κοτσίδα) τζην και γυαλάκια στρογγυλά. Σύμβολα, αγώνα και κοινωνικών διεκδικήσεων ανθρωπιστικού περιεχομένου, υποθέτω, ή, μιας προσπάθειας να δηλώσει style μιας εκλεπτυσμένης ζωής, ξαναϋποθέτω, ανθρωποκεντρικής . Τι κενή περιεχομένου εμφάνιση!
Πριν μερικά χρόνια το μακρύ μαλλί και η «αλογοουρά» συνδυάζονταν με ένα σακίδιο που οδηγούσε μέσα από τα μονοπάτια της αγάπης κοντά στο συνάνθρωπο. Προχθές το βράδυ, ο μακρυμάλλης σαραντάρης ανέδειξε , ως ιδιότητα, το πρώτο συνθετικό της «αλογοουράς» και ταυτίστηκε το μακρύ μαλλί , με τον εγωισμό και την ιδιώτευση που δεν ανέχεται τον άλλο δίπλα αλλά βάζει σύνορα ακόμα και στην πέτρα του βουνού.
Να ΄ναι σημείο των καιρών, αναρωτήθηκα. Παράπλευρες απώλειες μιας αναδυόμενης κοινωνίας ιδιωτών;
Μάλλον σημείο των ανθρώπων κατέληξα επειδή δεν ήθελα να αδικήσω εκείνους που έδωσαν από τον τόπο τους για να καθίσω . Κι ας ήταν άνθρωποι με συνηθισμένη εμφάνιση που δε φώναζαν τη διαφορετικότητά τους και ακολουθούσαν τα κοινά πρότυπα της αισθητικής της ανθρωπιάς .
Λένε πως η αισθητική ορίζει την ηθική μας. Εκείνο το βράδυ στα Υακίνθεια εκτέθηκε αν δεν απωλέσθη η ηθική της κοτσίδας και τσαλακώθηκε η πεποίθησή μου ότι «η τέχνη , ο έρωτας και ο αθλητισμός ενώνει»
Να ΄ναι σύμπτωση που όταν τα σκεφτόμουν το ρολόι έδειχνε μεσάνυκτα και κάτι;
Βαθιά νύχτα…. Για, παραφουσκωμένους κενού, στυλίστες της ζωής.
Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε. Πρέπει να τα διαβάζουμε όμως .
ΥΓ. Κατά τα άλλα αξίζουν συγχαρητήρια στο Λουδοβίκο που με επαγγελματικό τρόπο υπηρετεί το μύθο του και σμιλεύει τον ερασιτεχνισμό μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου