Μέρες ΠΑΣΟΚ

Ένα Σάββατο του Οκτωβρίου του 2007

Μέρες που είναι , περιδιαβάζοντας τις εφημερίδες και κουρασμένη από το ύφος της πασοκοκρατίας, κατέφυγα στις σελίδες της τέχνης και του «άλλου» από τον πολιτικό και μικροπολιτικό λόγο .
Έτσι για να ξεκουράσω το μυαλό και την ψυχή μου από τα όσα συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας ξεφύλλισα το «Βιβλιοδρόμιο» των Νέων και τις ιδέες του.

Κι εκεί αγωνία! «Το Βιβλιοδρόμιο» ξεκινά με τον σημειολογικό τίτλο «Η χώρα των κανιβάλων» Ευτυχώς, διαβάζοντας περισσότερα, είδα ότι είναι η γνώμη της νομπελίστριας Γέλινεκ για την πατρίδα της την Αυστρία, όπως καταγράφεται στο μυθιστόρημα «Η ΑΠΛΗΣΤΙΑ». Λέει λοιπόν, σε μια αποστροφή του βιβλίου η Γέλινε:
«Βλέπεις όσο μακριά επιτρέπει η όρασή σου, πράγμα που διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο…»και επίσης υποστηρίζει ότι το μίσος τόσο στη δημόσια σφαίρα όσο και στην ιδιωτική, μπορεί να είναι κακό πράγμα αλλά έχει και τα καλά του «Με το μίσος μπορείς να ζήσεις μέχρι τα βαθιά γεράματα»
Όπως μπορεί κανείς να καταλάβει δεν ήταν πολύ ευχάριστο και ενθαρρυντικό το ξεκίνημα του ταξιδιού μου στο Βιβλιοδρόμιο. Συνέχισα όμως να το ξεφυλλίζω αναζητώντας ψυχικές ανάσες.
«Ο τρόμος βρίσκεται δίπλα μας» τίτλος στο άρθρο του Πέτρου Τατσόπουλου και υπότιτλος «όταν η σκοπιμότητα νικάει την αλήθεια».
Οι ανάσες δε λένε να ΄ρθουν.
Μάλλον το λαχάνιασμα άρχισε να μεγαλώνει . Προχωρώ ελπίζοντας ακόμη , η αισιόδοξη, στο «πυρίμαχο ελληνικό πνεύμα» του Κούρτοβικ. Δε μπορεί κάτι θα βρω. Κι όμως το πυρίμαχο αναφερόταν στις αντοχές της ελληνικής κοινωνίας να ξαναψηφίσει την ίδια κυβέρνηση παρά τα πυρπολημένα χωριά και μυαλά. Στη συνέχεια αναφερόταν στη ρήση του Σημίτη μετά το ναυάγιο του Σάμινα "Αυτή είναι η Ελλάδα" και κατέληγε προτείνοντας τρεις δρόμους στους καλλιτέχνες και τους συγγραφείς που θέλουν να δημιουργήσουν σ΄ αυτή την Ελλάδα :
«Ο πρώτος δρόμος που τον ακολουθούν οι περισσότεροι, είναι η αναδίπλωση σε μια αυστηρή ιδιωτική σφαίρα, η καλλιέργεια ενός θεματικού μινιμαλισμού.

Ο δεύτερος είναι ν΄ αναζητήσουν τα μεγάλα θέματα εκτός Ελλάδας, εκεί που η κοινωνία και η παράδοση μπορούν να τα αναδείξουν .

Όσο για τον τρίτο δρόμο , δεν έχει καμμιά σχέση με τη μέση οδό του Άντονυ Γκίντενς και των συν αυτώ, είναι ένας ακραίος επικίνδυνος δρόμος , που λίγοι μπορούν να τον αντέξουν ως το τέλος . Ο σωκρατικός ρόλος του ταράξιππου, της αιρετικής φωνής , της εκ των έσω κριτικής , που έχει επίγνωση της μοναξιάς της , εμπνέεται από τον πόνο της, αντλεί κουράγιο από τη δική της ουτοπία και που, αν δεν μπορεί να κατανικήσει την παχύδερμη αυταρέσκεια του πλήθους τουλάχιστον του την τσαλακώνει τόσο ώστε να σπείρει αμφιβολία»

Δεν ξέρω γιατί σκέφτηκα ότι πολλοί από τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ αυτές τις μέρες θα προτιμούσαν έναν απ΄ αυτούς τους δρόμους παρά να ψηφίσουν έναν από τους τρεις.
Κι έτσι χωρίς ανάσα επέστρεψα από κει που ξεκίνησα: στον πολιτικό λόγο κλείνοντας το μάτι στον τρίτο δρόμο....του Κούρτοβικ.