Χρόνια Πολλά Ελλάδα......

Στις, επιεικώς, ζοφερές μέρες που ζούμε ευτυχώς υπάρχουν και κάποιοι ξένοι να μας ξεναγούν στον τόπο μας(τοπίο, ανθρώπους και τον συνδυασμό τους δηλ. τον πολιτισμό μας με θετικό ή αρνητικό πρόσημο.)Απαραίτητο εφόδιο στην ξενάγηση η τρυφερότητα και η αγάπη στο βλέμμα...

Από το αποχαιρετιστήριο άρθρο του Άγγλου πρεσβευτή στην Ελλάδα.

"Αποχαιρετισμός στην Ελλάδα"
Tου Σαϊμον Γκας*

Γράψε αν μπορείς στο τελευταίο σου όστρακο
τη μέρα τ’ όνομα τον τόπο
και ρίξε το στη θάλασσα για να βουλιάξει.
Γιώργος Σεφέρης
Γυμνοπαιδία – Σαντορίνη
Σε λίγες μέρες η γυναίκα μου κι εγώ αφήνουμε την Αθήνα .....
Η Ελλάδα ήταν καλή μαζί μας.............
Μας χάρισε πολλούς φίλους. Μας χάρισε πολλές στιγμές ευτυχίας. Και ποτέ, μα ποτέ δεν μας άφησε να πλήξουμε.
Η Ελλάδα και οι Ελληνες ασκούν έντονη επίδραση στους ξένους. Ο Βρετανός συγγραφέας Lawrence Durrell έγραψε: «Αλλες χώρες μπορούν να σε κάνουν να ανακαλύψεις έθιμα ή παραδόσεις ή τοπία. Η Ελλάδα σου προσφέρει κάτι πιο σκληρό: την ανακάλυψη του εαυτού σου». Στην Ελλάδα εμείς οι Βορειοευρωπαίοι αφήνουμε πίσω μας λίγη απ’ την ψυχραιμία και την επιφυλακτικότητά μας και γινόμαστε πιο εξωστρεφείς, αναζητάμε πιο πολύ τη συντροφιά των άλλων ανθρώπων. Δεν εκπλήσσομαι που η λέξη privacy δεν μεταφράζεται ακριβώς στα Ελληνικά. Αλλά, πάλι, ούτε η λέξη παρέα μεταφράζεται στα Αγγλικά.
Η Ελλάδα άναψε τον πόθο του ταξιδιού σε γενιές και γενιές Βρετανών, και η Μαριάν κι εγώ προσπαθήσαμε να ακολουθήσουμε τα βήματά τους. Η μυρωδία του καπνού του ξύλου που καίγεται ένα φθινοπωρινό απόγευμα στην Ηπειρο, τα λιβάδια με τ’ αγριολούλουδα στην Πελοπόννησο την άνοιξη, τα κρυστάλλινα γαλανά νερά του Ιονίου το καλοκαίρι είναι μερικές από τις αναμνήσεις που θα πάρουμε μαζί μας φεύγοντας.
Οι Ζουλού λένε ότι οι άνθρωποι είναι άνθρωποι μέσα από άλλους ανθρώπους. Η Ελλάδα δεν θα σήμαινε τόσα πολλά για μας αν δεν υπήρχαν οι άνθρωποι που γνωρίσαμε εδώ. Η γιαγιά που μας φίλεψε ροδάκινα απ’ το καλάθι της όταν χάλασε το αυτοκίνητο της παρέας μας, στη Θεσσαλία το 1975. Το ζευγάρι που μας παραχώρησε το διαμέρισμά του, παρόλο που μόλις μας είχε συναντήσει, στο Ρέθυμνο το 1984. Ο ταξιτζής στη Χίο, το 1992, που όταν ο γιος μου ο Κρίστοφερ ζαλισμένος από το ταξίδι έκανε εμετό κι έκανε χάλια και το ταξί και τον ίδιο, αυτός ανησυχούσε μόνο αν ήταν εντάξει το παιδί. Θα μας λείψουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στην Ελλάδα, που μας έδωσαν τη φιλία τους και τη συντροφιά τους.
.......................................................................
Τώρα ήρθε ο καιρός να πάμε σε μιαν άλλη χώρα. Χαιρόμαστε με την προοπτική των νέων εμπειριών, των νέων ενδιαφερόντων που πάντα φέρνει ένα νέο διπλωματικό πόστο. Οπως λέει κι ο ποιητής:
«Πολλά τα καλοκαιρινά πρωινά να είναι
που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένες πρωτοϊδωμένους»
Aλλά, δεν θα είναι Ελλάδα.
Αυτό για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι είναι ότι θα επιστρέψουμε. Δεν νομίζουμε ότι η Ελλάδα μας έχει δώσει ακόμη την άδεια να την εγκαταλείψουμε οριστικά. Και όταν επιστρέψουμε δεν θα το κάνουμε μόνο για τους ανθρώπους ή για το τοπίο, αλλά και γιατί η Ελλάδα είναι μια χώρα που θαυμάζουμε για πάρα πολλά πράγματα.

Αλλά αυτό που ιδιαίτερα θαυμάζουμε εδώ είναι η σημασία που δίνουν οι Ελληνες στους οικογενειακούς δεσμούς και τη φιλία, την επιμονή σας να χαίρεστε τη ζωή, την ανοιχτόκαρδη διάθεσή σας, τη γενναιοδωρία σας και την αίσθηση αξιοπρέπειας και ευπρέπειας. Το ταλέντο των Ελλήνων ξεχειλίζει σε κάθε τομέα, από τις καλές τέχνες ώς τον κάθε χώρο δουλειάς και δημιουργίας. Ενα από τα προνόμια που είχα ως πρέσβης στην Ελλάδα ήταν η ευκαιρία που μου έδωσε να συναντήσω τόσους προικισμένους, ζωντανούς ανθρώπους από φοιτητές μέχρι δισεκατομμυριούχους.

Ομολογώ ότι ακόμη και τώρα, μετά οκτώ χρόνια στην Ελλάδα, υπάρχουν ακόμη μερικά πράγματα που δεν καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω την ελληνική μανία να βουτάνε όλοι στη θάλασσα κάθε φορά που η θερμοκρασία ανεβαίνει πάνω από τους δέκα βαθμούς. Εγώ μεγάλωσα σε μια χώρα που η θάλασσα ήταν κρύα και γκρίζα και, γενικώς, έπρεπε να αποφεύγεται. Δεν καταλαβαίνω γιατί τα κινητά είναι τόσο δημοφιλή, ενώ τόσες και τόσες Ελληνίδες σε διακοπές έχουν τη συνήθεια να φωνάζουν τόσο δυνατά και σε τόσο ψηλές νότες ώστε οι φωνές τους να σκίζουν τον αιθέρα και λόγγοι και ραχούλες να αντηχούν «έλα Τούλααα…». Θαυμάζουμε το πάθος των Ελλήνων για προσωπική ελευθερία και ελευθερία του λόγου. Ακόμη δεν έχω καταλάβει τα παραθυράκια στην τηλεόραση. Πώς καταλαβαίνει ο ένας τι λέει ο άλλος όταν όλοι μιλούν ταυτόχρονα; Ο στρατηγός Ντε Γκολ αναρωτήθηκε κάποτε πώς είναι δυνατόν να κυβερνήσει κανείς μια χώρα που παράγει 246 διαφορετικά είδη τυριών. Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να κυβερνήσει κανείς μια χώρα που έχει σχεδόν τόσους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς όσα τυριά έχει η Γαλλία. Αυτό που καταλαβαίνω και ξέρω καλά είναι ότι η Μαριάν και εγώ αισθανόμαστε τεράστια τρυφερότητα, ευγνωμοσύνη και θαυμασμό για μια χώρα που μας φέρθηκε τόσο καλά.
Σ’ ευχαριστώ, Ελλάδα

Η ασυγχώρητη γενιά του Μπλεκ...

Στη μνήμη του Αλέξη και των ιδεωδών που προλαμβάνουν την καταστολή και τη βία της.

Μονολογώ τη συγγνώμη μου.
Χτυπά στο μνήμα και επιστρέφει καταπάνω μου
Ανεπίδοτον.

Μένει μετέωρη η απολογία
κι εγώ να ψάχνω της ψυχής μου το τετράφυλλο δάκρυ..

ΥΓ.εγώ: το τυπικό μέλος της γενιάς του Μπλέκ ...

Αλεξη σφαιρα..... στη συμμετοχή! Εξοστρακισμένη βολή στην ιδιώτευση.

Τέλος εποχής-Αρχή των αποχρώσεων..

Πορεία στους Καλούς Λιμένες των απογόνων του Απ. Παύλου....

και των απλών ανθρώπων...

Φθινόπωρο 2008 -κατηφορίζοντας τον Ψηλορείτη

Σ' αυτές τις κάτασπρες αυλές όπου φυσά ο νοτιάς
Σφυρίζοντας σε θολωτές καμάρες, πέστε μου είναι η τρελλή
ροδιά
Που σκιρτάει στο φως σκορπίζοντας το καρποφόρο γέλιο
της
Με ανέμου πείσματα και ψιθυρίσματα, πέστε μου είναι η
τρελλή ροδιά
Που σπαρταράει με φυλλωσιές νιογέννητες τον όρθρο
Ανοίγοντας όλα τα χρώματα ψηλά με ρίγος θριάμβου ;

.................................
Είναι η τρελλή ροδιά που μάχεται τη συννεφιά του κόσμου;
................................
Ποτέ θλιμμένη και ποτέ γρινιάρα, πέστε μου είναι η
τρελλή ροδιά
Πού ξεφωνίζει την καινούρια ελπίδα πού ανατέλλει;
...............................
Οδυσσέας Ελύτης

Το καφενείον "η Νέα Διακυβέρνηση" και ο πικρός καφές μας....

Το ιστολόγιο αυτό ξεκίνησε με άλλη διάθεση για τη ζωή της καθημερινότητάς μας. Την περιγράφω στο εισαγωγικό σημείωμα και είναι τελείως διαφορετική από τη γεύση που αφήνει ο πικρός καφές του σημερινού τίτλου.
Ανάμεσα στο CERN, το πείραμα του αιώνα που κουβαλά όλο το πείσμα και την αισιοδοξία του ανθρώπου να επιβάλει τη δύναμή του στα πράγματα, από τη μια μεριά και τους παραολυμπιακούς αγώνες του Πεκίνου από την άλλη που συμβολίζουν κι αυτοί με τον τρόπο τους το ίδιο πράγμα, οι έλληνες διαλέξαμε να αναλώσουμε την τελευταία εβδομάδα με την έρευνα του περιεχομένου των λέξεων ηθικό και νόμιμο στην πολιτική. Δεν απευθυνθήκαμε σε κάποιο από τα έγκυρα λεξικά της νεοελληνικής που κυκλοφορούν όπως θα ήταν λογικό. Απευθυνθήκαμε μέσω των συλλογικών "δικηγόρων" μας,των ΜΜΕ, σε υπουργούς, πεθερούς, ρασοφόρους και άλλους σύγχρονους λεξικογράφους. Εκπαιδευόμαστε σε μεθόδους ερμηνείας των πραγμάτων και των λέξεων κατά τα παλαιά πρότυπα του Προκρούστη. Και είναι τόσο ελαστικές και διασταλτικές αυτές οι ερμηνείες που μόνον γέλιο πια μπορεί να προκαλεί η αναφορά των λέξεων νόμιμο και ηθικό.Γέλιο και αποστροφή τέτοια που να προσβάλλεται και η λέξη καφενείο που χρησιμοποίησα στην αρχή για να περιγράψω την αυτουργό της σημερινής πραγματικότητας.
Μόνη παρηγοριά και αντίδραση να αλλάξουμε κι εμείς η πλέμπα το παλιό εκείνο γνωμικό για τη γυναίκα του καίσαρα και να φωνάξουμε ότι "δεν αρκεί να φαίνεται τιμία αλλά πρέπει και να είναι."
Μια γεύση της τελευταίας εβδομάδας των πολιτικών παθών μας δίδει το παρακάτω άρθρο.

Τραγικωμωδία χωρίς τέλος
Του Νικου Γ. Ξυδακη

Ο πεθερός πρώην υπουργού απειλεί δημοσίως ν’ ανοίξει το στόμα του αν πειράξουν τον γαμπρό του... Σύζυγος πρώην υπουργού δικαιολογούμενη για την πολεοδομική παράβαση στη μεζονέτα της, διαπιστώνει: Δεν κάναμε και καμιά off shore! Βουλευτές ψηφίζουν-ξεψηφίζουν νόμους στη Βουλή και παζαρεύουν την ψήφο τους με υποσχέσεις για μελλοντικές ρυθμίσεις...

Οσο πιο πρόσφατο το επεισόδιο από την πολιτική τραγικωμωδία, τόσο πιο θλιβερό. Μετά τη φιλοσοφική αναθεμελίωση της ηθικής και της νομιμότητας, μετά την ανανοηματοδότηση του δικαιώματος στο πλουτίζειν για συζύγους υπουργών, μετά τον χωρισμό της πραγματικής πολιτικής από τα επουσιώδη των ηθικολόγων, το εν υπηρεσία πολιτικό προσωπικό και τα σόγια του ανέλαβαν να αναδιαμορφώσουν αφηρημένες έννοιες: αξιοπρέπεια, γελοιότητα, ντροπή, φιλότιμο, τσίπα...

Ο,τι παρακολουθούμε αυτές τις μέρες είναι εικόνες από επιθεώρηση με φτηνά καλαμπούρια, με ατάκες αυθόρμητες, για να χαχανίσει το κοινό· είναι σκηνές από φαρσοκωμωδία χωρίς σενάριο, με μπουλουκτσήδες που αυτοσχεδιάζουν – αλίμονο, στην πλάτη μας! Και μόλις σβήσει ο αιφνιδιασμός του αστείου, αναδύεται θλιβερή, αποκαρδιωτική, η πραγματικότητα που προκύπτει μετά την έκλειψη της αξιοπρέπειας, μετά την κατάρρευση της ντροπής.

Κανείς δεν ντρέπεται για τίποτε, κανείς δεν νιώθει θιγμένος. Κι αυτό το έλλειμμα συνοδεύεται από θράσος, από αναποδογύρισμα του προφανούς, από συμπεριφορές νταή και μικρομαφιόζου. Στην αρχή επικαλούνται μια ελαστική νομιμότητα, εν συνεχεία επικαλούνται το κατακτημένο δικαίωμα του λαουτζίκου στη μικροπαρανομία, και, απειλούν ότι αν τιμωρηθούν αυτοί, θα παρασυρθούν κι άλλοι ομόσταυλοι. Τέλος, ενώ η πλέμπα κάτω στην πλατεία γιουχάρει λίγο βαριεστημένη, λίγο αγανακτισμένη, πάντως εχθρική, εγκαταλείπουν τη σκηνή μ’ ένα ταραταζούμ. Παραιτούνται.

Σβήνουν τα φώτα, μαζεύουν τις πλαστικές καρέκλες. Οι γελοιογράφοι ζωγραφίζουν φαρμακερούς επικήδειους, οι χρονογράφοι σαρκάζουν adieu. Μα όχι! Σε λίγο τα φώτα θ’ ανάψουν ξανά, το έργο συνεχίζεται, πάντα ίδιο: Πολιτική τραγικωμωδία η Ελλάς.

Το τυπικό και η δημοκρατία

Πολλά ακούστηκαν και γράφτηκαν για τη νοθευμένη διαδικασία στην ψηφοφορία της Βουλής, για τις αναθεωρητέες διατάξεις του Συντάγματος.
Όπως πάντα, ο κοινός παρανομαστής των κριτηρίων βάσει των οποίων έκριναν οι κριτές και οι κρινόμενοι, ήταν ελάχιστος.Συμφωνούμε, λοιπόν, όλοι, ότι κάτι έγινε.Εκεί χωρίζουμε, προσπαθώντας η κάθε πλευρά να δώσει απάντηση στο ωχαδερφίστικο "Ε, και τι έγινε;" Δυστυχώς. Για ένα θέμα που αφορά, είτε μας αρέσει είτε όχι, τη βάση στην οποία στηρίζεται το οικοδόμημα της χώρας.Το Σύνταγμα. Η υπεράσπιση του οποίου, σύμφωνα με το τελευταίο άρθρο του, επαφίεται στον πατριωτισμό μας!!!Πρώτων και καλύτερων των βουλευτών.
Τρομάρα μας!!!Φταίει όμως και ο συντάκτης αυτού του άρθρου για την ασυνεννοησία μας.
Έπρεπε να ορίσει συγκεκριμένα το κάθε πότε το υπερασπιζόμαστε. Το timing. Πριν ή μετά την ανακοίνωση των οικονομικών μέτρων; Πότε βολεύει; Να ασκήσει τη διαμαρτυρία του ο Συνασπισμός για τα φορολογικά μέτρα, να προλάβει ο λαός να διαμαρτυρηθεί στη ΔΕΘ και μετά, ή,πριν; Πού πας, πατριώτη, χωρίς ωράριο στον πατριωτισμό σου; Το Σύνταγμα και η κανονικότητα της ψηφοφορίας που δείχνει το σεβασμό μας σ΄αυτό, μπορεί να περιμένουν.Άλλα είναι τα σπουδαία της ελληνικής κοινωνίας και των κυβερνώντων της.
Για να αλλάξω όμως τόνο συνυπογράφω ευχαρίστως το παρακάτω άρθρο. Έτσι για να καθησυχάσω τη συνείδησή μου και τον πατριωτισμό μου και να συνεχίσω να παρακολουθώ ΒΟυλή από τον καναπέ μου.
Tου Πασχου Μανδραβελη / pmndravelis@kathimerini.grΕμφανίστηκαν δύο ερμηνείες για όσα είδαμε να συμβαίνουν στην ψηφοφορία για την αναθεώρηση του Συντάγματος στη Βουλή. Η μία λέει: «Δεν έγινε τίποτε και όλες οι διαδικασίες ήταν άψογες». Η άλλη λέει ότι «κάτι έγινε, αλλά δεν είναι σοβαρό, διότι από το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας δεν κρινόταν τίποτε και επομένως αν έγιναν κάποιες λαθροχειρίες, δεν σημαίνουν τίποτε».

Η πρώτη ερμηνεία δεν στέκει. Απ’ όσα είδαμε, η διαδικασία μόνο άψογη δεν υπήρξε. Κάτι έγινε. Ισως να μην ήταν νοθεία –όπως καταγγέλλει το ΠΑΣΟΚ– αλλά ήταν μια απίστευτη, πρόχειρη ψηφοφορία, που δεν τιμά τη Βουλή. Κι όταν το μεγαλύτερο σαράκι μιας χώρας είναι η προχειρότητα, η κατά τον κ. Σιούφα «κορυφαία διαδικασία της αναθεώρησης του Συντάγματος» στέλνει λάθος μηνύματα. Κανείς δεν οφείλει να ακολουθεί το τυπικό των διαδικασιών, κάτι που δυστυχώς γίνεται κατά κόρον στη χώρα, με τραγικά μερικές φορές αποτελέσματα.

Η δεύτερη ερμηνεία είναι επικίνδυνη. Κατ’ αρχάς, αυτή η οπτική συρρικνώνει τις δημοκρατικές διαδικασίες στο ισοζύγιο ισχύος της πολιτικής. Δηλαδή, αν διακυβευόταν ένα νομοσχέδιο, αυτό που είδαμε να γίνεται στη Βουλή θα ήταν σοβαρό παράπτωμα, ενώ σε «ακίνδυνους για την κυβέρνηση καιρούς» η δημοκρατία είναι δευτερεύουσα υπόθεση; Θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε χωρίς κόστος στην αλήστου μνήμης εποχή των «ομοιόχρωμων» και σε κλοπή της κάλπης επειδή από τη «συγκεκριμένη ψηφοφορία δεν κρινόταν τίποτε»;

Να το πούμε αλλιώς: Στις χίλιες φορές που βγαίνουμε στον δρόμο τίποτε δεν κρίνεται. Ούτε η ζωή μας ούτε η σωματική μας ακεραιότητα. Η τήρηση του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας όμως είναι υποχρεωτική. Και ας θεωρείται από πολλούς ότι η ζώνη ασφαλείας είναι μια τυπική διαδικασία.

Το πολιτικό σύστημα είχε κάποια κεκτημένα. Ουσιαστικά και τυπικά. Για παράδειγμα: Μια αισχρή προχειρότητα των περασμένων χρόνων ήταν να συνυπογράφουν βουλευτές τροπολογίες, τις οποίες όχι μόνο δεν μελετούσαν, αλλά ούτε καν κοίταζαν. Οπως έκαναν το 2004 εννιά βουλευτές του ΠΑΣΟΚ στην υπόθεση Πάχτα. Οι συγκεκριμένοι εκπρόσωποι του ελληνικού λαού δεν αλλοίωσαν τίποτε, απλώς δεν έκαναν τη δουλειά για την οποία τους πληρώναμε. Η υπόθεση του Πόρτο Καράς αποτέλεσε ένα δημοκρατικό κεκτημένο επί της διαδικασίας. Εδωσε ένα μήνυμα στους βουλευτές να προσέχουν πού βάζουν την υπογραφή τους. Τους εξηγήθηκε στην πράξη (με την αποπομπή τους) ότι ακόμη και η προχειρότητα πληρώνεται. Οτι σε θέματα νομοθετικής διαδικασίας δεν υπάρχουν χατίρια σε φίλους υπουργούς, ούτε λογικές «έλα, μωρέ, τι έγινε τώρα αν περάσει μια τροπολογία παραπάνω;» Αυτό το κεκτημένο τώρα αμφισβητείται. Τώρα οι «άψογες διαδικασίες» περιλαμβάνουν διπλωμένα ψηφοδέλτια στην τσέπη και τον έλεγχο του κ. Τραγάκη. Χειρότερα: δικαιολογούνται με το επιχείρημα ότι η δημοκρατία δεν είναι σοβαρή υπόθεση όταν δεν κρίνεται το ισοζύγιο ισχύος των κομμάτων.

Δεν ξέρουμε τι έγινε στη συγκεκριμένη ψηφοφορία και το χειρότερο είναι ότι διαρκώς συρρικνώνονται οι ελπίδες μας να μάθουμε. Εδώ δεν μάθαμε για άλλα κι άλλα που υπάρχει κοινή συναίνεση ότι ήταν σοβαρά, θα μάθουμε για τις διαδικασίες της δημοκρατίας, τις οποίες εξάλλου πολλοί δεν τις θεωρούν σοβαρές;

3 Σεπτεμβρίου 1974-2008. Η μεγάλη πολιτική στη ζωή ενός μικρομεσαίου.

Μερικούς μήνες πριν βρέθηκα στην Αθήνα μες στο κέντρο, σ΄ ένα ταξί με άλλους τρεις συνεπιβάτες να θέλω σε ώρα κυκλοφοριακής αιχμής και πορείας του ΚΚΕ να φθάσω γρήγορα στο γήπεδο του Τάε Κβο Ντο για να προλάβω τη νέα αρχή στην πορεία του ΠΑΣΟΚ .
Αφελής προσδοκία. Ο ταξιτζής αφού μας προετοίμασε από την πρώτη στιγμή ότι για πολλή ώρα θα κινούμαστε γύρω από ένα τετράγωνο, κατάλαβε την ψυχολογία μας και ανέλαβε με τον εκρηκτικό χαρακτήρα του να δημιουργήσει αντιπερισπασμό στις κάθε άλλο παρά ευχάριστες σκέψεις μας .
Με αφορμή τον προορισμό μας αλλά και την πορεία του ΚΚΕ άρχισε με επιθετικότατο τρόπο να απαξιώνει κόμματα , πολιτική και πολιτικούς.
Αυτοδημιούργητος όπως μας παρουσιάστηκε ο δυναμικός τριανταπεντάρης, δεν περίμενε τίποτε από κανέναν . «Όλοι τα ίδια είναι κι όλοι για την τσέπη τους τρέχουν. Τίποτα για τον κοσμάκη» .Στο επιχείρημά μας ότι το ΠΑΣΟΚ βοήθησε τη μεσαία τάξη και τους αγρότες η ένταση της φωνής ανέβηκε ακόμη περισσότερο και οι φλέβες στο λαιμό ένιωθες ότι ήταν έτοιμες να εκραγούν όση ώρα μας έλεγε την προσωπική του ιστορία .
Από επαρχία, είχε επενδύσει ως νέος στο ΠΑΣΟΚ με το γνωστό ρωμέικο τρόπο .
Να τακτοποιηθεί στην Αστυνομία μέσω του βουλευτή στον οποίο είχε επενδύσει την ψήφο του.
Δεν έγινε . Έγινε ταξιτζής που βγάζει 4500 € καθαρά το μήνα σε κακή περίοδο κατά τα λεγόμενα του κι ακόμη είναι θυμωμένος που του στέρησαν τα 30000 € στην καλύτερη περίπτωση το χρόνο.
Σε άλλη αποστροφή του λόγου του μάθαμε ότι ήταν γιός μετανάστη από τη Γερμανία και βλαστημούσε που ο πατέρας του γύρισε στην πατρίδα και δεν κάθησε να δουλεύει στο εστιατόριο που είχε, για να μπορεί κι αυτός σήμερα να το κληρονομήσει.
Έτσι φθάσαμε στο 1982 . Τότε, μας είπε, επέστρεψε ο μετανάστης . Ασχολήθηκε με τα χωράφια του και σήμερα «τον κατηγορεί!» ο γιος, ότι πίνει ήσυχος κι ανέμελος τα ούζα του στο καφενείο. Μαζί με τον πατέρα κατηγορεί την πολιτική του ΠΑΣΟΚ που με τις επιδοτήσεις τον έκανε τεμπέλη. Έπρεπε να είναι στη Γερμανία και να εργάζεται ακόμη!
Είχαμε στρίψει μόλις σ΄ ένα δρόμο κοντά στη Σωκράτους γεμάτο από μελαμψούς μετανάστες με άθλια εμφάνιση. Στην ανθρώπινη χωματερή της Αθήνας με κάθε είδους πωλητές …Βλέμματα χαμένα….
Τι να πεις στο νέο για την κοινωνική αλλαγή που έγινε το 1981 και περιλάμβανε και τον πατέρα του . Για την περηφάνια του μετανάστη που γύρισε στην πατρίδα του και έχει τη δυνατότητα σήμερα να πίνει με τους φίλους που μαζί μεγάλωσε τα ούζα του. Πώς να του συγκρίνεις τη ζωή του μετανάστη με το χαμένο βλέμμα, που έβλεπε μπροστά του, με την αξιοπρέπεια της ζωής του πατέρα του …και το ρόλο της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ τότε;
Δύσκολα να ζητήσεις στο νέο να γυρίσει πίσω και να ζήσει τη ζωή κάποιου άλλου, τις προσδοκίες και τα επιτεύγματα της προηγούμενης γενιάς .
Κρίνει το σήμερα που βιώνει και ζητά πάλι ελπίδα για μια πόλη και μια ζωή ανθρώπινη …Ίσως να είναι θυμωμένος γιατί η ανάγκη και η ανασφάλεια τον έχει πάρει από κάτω και νιώθει να μην μπορεί αν και έχει τα χρήματα να πιεί κι αυτός τα ούζα του όπως ο πατέρας του .
Είτε γιατί δεν έχει την ηρεμία που δημιουργεί μια ζωή με ξεκάθαρες προτεραιότητες και άλλου είδους πνευματική καλλιέργεια είτε γιατί το κυνήγι του χρήματος δεν αφήνει χώρο και χρόνο για φιλίες και ανθρώπινη επαφή.
Έτσι καταφέρνει με τον εγωισμό και την ιδιώτευσή του να γίνει κι ο ίδιος μετανάστης μέσα στην πατρίδα του….πετώντας το μπαλάκι του αίτιου σε κάθε μορφή συλλογικής ζωής. …
Σ΄αυτούς χρωστά απάντηση το ΠΑΣΟΚ σήμερα.. Γιατί πίσω από την απαξίωση, την επιθετική συμπεριφορά και την ιδιώτευση της σημερινής μεσαίας τάξης κρύβονται αυτιά που προσδοκούν ν΄ακούσουν λόγο ουσιαστικό κι ελπιδοφόρο .

Καλοί Λιμένες 2008!.....Στα βήματα του Αγίου Παύλου ή στα χρήματα των πετρελαίων;

Με χαρά και συγκίνηση περιμένουμε την επίσκεψη -επιστροφή της Εκκλησίας και της εκκλησίας μας στα βήματα του Αγίου Παύλου στην Κρήτη και συγκεκριμένα στους Καλούς Λιμένες
Το ιωβηλαίο -ο εορτασμός των 2000 χρόνων μετά τη γέννηση του Αγίου γεννά προσδοκίες ότι θα αναδειχθεί επιτέλους η θρησκευτική ιστορικότητα αυτού του τόπου την οποία μέχρι σήμερα ελάχιστοι στην Κρήτη -πόσο μάλλον αλλού-γνωρίζουν.
Οι καλοί Λιμένες είναι γνωστοί στους πολλούς σήμερα όχι από το πέρασμα του Αποστόλου των Εθνών, Αγίου Παύλου από εκεί αλλά από τα πετρέλαια.Από το σταθμό ανεφοδιασμού πλοίων που εγκατέστησε στο μικρό νησάκι κάτω από το ναό, η επιχειρηματικότητα των ιδιοκτητών της ΣΕΚΑ σε αγαστή συνεργασία με τους κρατούντες τότε και η ανοχή των εκκλησιαστικών,τουλάχιστον, αρχών.
Ας ελπίσουμε ότι η σελίδα θα γυρίσει το 2008....προς όφελος της ιστορικής αφήγησης της θρησκείας μας και του τοπίου κι όχι "των περαστικών" πετρελαίων.

ΤΑ ΝΕΑ Online - 31/05/2008 - Λιποβαρής γλώσσα

ΤΑ ΝΕΑ Online - 31/05/2008 - Λιποβαρής γλώσσα

ΤΑ ΝΕΑ Online - 31/05/2008 - Πλούσιο λεξιλόγιο, πάμφτωχα ελληνικ�

ΤΑ ΝΕΑ Online - 31/05/2008 - Πλούσιο λεξιλόγιο, πάμφτωχα ελληνικ�

Περί φιλίας ...ανάγνωσμα.

Αποσπάστηκε από τη στήλη "Μεγεθύνσεις" της Όλγας Μπακομάρου στην Ελευθεροτυπία του Σαββάτου 29-3-2008 ...έτσι για να μην ξεχνάμε τις λέξεις που κάνουν σπουδαίο και ξεχωριστό το ταξίδι της ζωής...αλλά και τη δύναμή που αποκτούν όταν ομιλούνται με τρόπο όπως αυτόν της Γιουρσενάρ.

*«Κάθε αληθινή φιλία είναι ένα απόκτημα διαρκές. Η φιλία, όπως και ο έρωτας, απαιτεί τόση τέχνη όσο μια επιτυχημένη φιγούρα χορού. Χρειάζεται πολλή άνεση και μεγάλη αυτοσυγκράτηση. Ανταλλαγή λόγων. Μεγάλη σιωπή. Και προπαντός σεβασμός. Το συναίσθημα της ελευθερίας του άλλου. Της αξιοπρέπειάς του. Την παραδοχή. Θυμάμαι πάντα το κοριτσάκι στο βιβλίο του Μοντερλάν που δεν έχει δώσει όνομα στη γάτα του. "Και πώς τη φωνάζεις;" το ρωτούν. "Δεν τη φωνάζω, έρχεται όποτε θέλει". Ετσι είναι οι φίλοι. Συχνά έρχονται από τύχη».
*Απάντηση της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ στο περί φιλίας ερώτημα, σε συνέντευξή της με τη συνάδελφο Εύα Νικολαΐδου -βασικό άξονα του βιβλίου της «Μια ευλαβική ανάμνηση» για τη μεγάλη αυτή μορφή της σύγχρονης διανόησης, που κυκλοφόρησε κλείνοντας είκοσι χρόνια από τον θάνατό της. Την παραθέτω, γιατί η ποίηση του λόγου της σαν δροσερός αέρας μας καθαρίζει, μας ανεβάζει και μας γλυκαίνει, σ' αυτήν ιδίως την εποχή του «ξύλινου» λόγου και της εξυπνακίστικης ατάκας των πολιτικών, πέρα από τη φραστική χυδαιότητα της καθημερινότητας. Οπως η ποίηση της εικόνας, για την οποία έλεγα στην αρχή, που μπορεί να αιωρείται, σε πείσμα της όποιας ασχήμιας, από τα πεζοδρόμια ώς τους ουρανούς.

"...με ένα τίποτα γίνεται ο παράδεισος !"Ο.Ελύτης

κι απαντά ο Εγγονόπουλος "Η αγάπη είναι ο μόνος τρόπος ..!"

"Όλα καλά στα Καλά Λιμάνια"

«…Το περιβάλλον επιβάλλεται να γίνει, έστω και τώρα κι ας είναι αργά, το πρώτο εθνικό μας θέμα…»Κάρολος Παπούλιας 2.7.2007
Με αφορμή την πυρκαγιά στην Πάρνηθα. Λίγο πριν καεί η Ελλάδα.

Έτυχε να διαβάσω μια από τις μεσαρίτικες εφημερίδες αυτής της εβδομάδας και να πέσω στον τίτλο ενός ρεπορτάζ που βεβαίωνε ότι
«όλα καλά στα Καλά Λιμάνια».Το ρεπορτάζ αφορούσε στην πρόσφατη επιχείρηση εντοπισμού πλοίων με παράνομο φορτίο και στον έλεγχο που έγινε στους Καλούς Λιμένες. Η έρευνα δεν εντόπισε τίποτα κι όλα ξαναγύρισαν στην ηρεμία του τόπου αυτού.

Διαβάζοντας τον τίτλο αυτόματα θυμήθηκα ανάλογους τίτλους του περασμένου Ιουλίου που αφορούσαν στο ατύχημα που συνέβη κατά τον ανεφοδιασμό πετρελαίου πλοίου από άλλο πλοίο συμφερόντων της εταιρείας που εδρεύει στην περιοχή, μέσα στο γραφικό λιμανάκι και κάτω από τη σπηλιά που πέρασε ο Άγιος Παύλος.

Το γεγονός συνέβη στις 24-7-2008. Πετρελαιοκηλίδα κάλυψε τη θάλασσα και την παραλία. Από τότε καμμία ενημέρωση δεν υπάρχει από τις αρμόδιες αρχές ή την /τις εταιρείες που εμπλέκονται στο ατύχημα.

Η μόνη πληροφορία ήλθε , προς τιμήν του αλλά και υποχρέωσή του, από το Δήμο Μοιρών μέσω δελτίου τύπου που διαβεβαίωνε για την απομάκρυνση της πετρελαιοκηλίδας και την αποκατάσταση της παραλίας καθώς και για τις ενέργειες που έγιναν από το Δήμο και αφορούσαν, όμως, στην προσπάθεια βελτίωσης του περιβάλλοντος στη στεριανή πλευρά του οικισμού.Όπως μας πληροφόρησε το σχετικό δελτίο, τα αίτια και οι υπεύθυνοι του ατυχήματος ερευνούνταν και αναζητούνταν από το αρμόδιο Λιμεναρχείο Ηρακλείου..

Δυο περίπου μήνες μετά, μέσα από ρεπορτάζ τοπικής εφημερίδας μάθαμε ότι υπαίτιος ήταν ο πλοίαρχος του, Συριακών συμφερόντων, πλοίου το οποίο είχε φύγει ανενόχλητο και τον αναζητούσε η τοπική Λιμενική αρχή μέσω τηλεγραφημάτων για κατάθεση!!!Έκτοτε ουδέν νεώτερον. «Όλα καλά στα Καλά Λιμάνια»

Αυτονόητα ερωτήματα περιμένουν απάντηση.

• Ποιος φταίει κι αν φταίει; Ο ένας ή ο άλλος πλοίαρχος ή, η εταιρεία που διατηρεί σταθμό ανεφοδιασμού πλοίων 400 μ. από την ακτή μιας, από τις πιο αξιοποιήσιμες περιοχές της νότιας Κρήτης και από πλευράς φυσικού περιβάλλοντος αλλά και από πλευράς θρησκευτικού και ιστορικού ενδιαφέροντος;


• Πόσο κοστολογείται ένα τέτοιο ατύχημα; Ποιος θα πληρώσει, αν πρέπει να πληρώσει τις εργασίες που έγιναν εκεί για να αποκατασταθεί το περιβάλλον;Εκτός κι αν θεωρούμε φυσικό, κάποιοι να προκαλούν ατυχήματα , έστω και παρά τη θέλησή τους και το κόστος να το πληρώνουν εμμέσως οι πολίτες δια των αντιπροσωπευτικών τους θεσμών (Δήμος , Νομαρχία που έσπευσαν ευτυχώς να βοηθήσουν στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους.)


• Έχει απομακρυνθεί οριστικά ο κίνδυνος να ξαναγίνει ατύχημα; Αν ναι, πώς έχει διασφαλισθεί αυτό και κυρίως ποιος είναι ο αρμόδιος φορέας ή υπηρεσία που έχει αναλάβει τη διασφάλιση;


• Ποιες είναι οι ασφαλιστικές δικλείδες που έχουν τεθεί από την πολιτεία και την εταιρεία προκειμένου να αποφευχθεί το χειρότερο, μια ανάφλεξη στο νησί με τις δεξαμενές ή στα δεξαμενόπλοια και ποιος τις ελέγχει;


• Ποιο είναι το ιδιοκτησιακό καθεστώς στην περιοχή; Το νησί με τις δεξαμενές ανήκει στην εταιρεία ή πληρώνει ενοίκιο στο κράτος;


• Δικαιολογείται, το 2007, με τόση συζήτηση για την προστασία του περιβάλλοντος απ΄ όλα τα κόμματα, η ύπαρξη τέτοιου σταθμού στη συγκεκριμένη περιοχή ή μήπως είναι καιρός να ξανατεθούν οι δυνατότητες της περιοχής με το βλέμμα στραμμένο μπροστά;

Γιατί άλλες οι συνθήκες και οι απαιτήσεις του 1963 που πρωτοήλθε η εταιρεία στους Καλούς Λιμένες και άλλες θα είναι το 2013, 50 χρόνια μετά.

Τα ερωτήματα περιμένουν απάντηση από τους αρμοδίους σε διοικητικούς και αντιπροσωπευτικούς θεσμούς.

Ο άκρατος καπιταλισμός βλάπτει σοβαρά την υγεία!

" Τάδε έφη" ο Oliver James στην εφημερίδα THE GUARDIAN και δημοσιεύθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ του σαββατοκύριακου 5-6/1/2008.


Η πλέον σοβαρή παρενέργεια της ηγεμονίας του «ατομιστικού καπιταλισμού» (Θατσερισμού / Μπλερισμού) είναι η δραματική αύξηση των περιστατικών διανοητικής διαταραχής, τόσο στα παιδιά όσο και στους ενήλικες, σε σχέση με τη δεκαετία του 1970. Οπως διαπιστώνεται στο βιβλίο μου «The Selfish Capitalist - Origins of Affluenza» (Ο εγωιστής καπιταλιστής - Οι ρίζες της ασθένειας της αφθονίας), αλλά και από έρευνες του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας σε αντιπροσωπευτικά δείγματα πληθυσμού των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της Αυστραλίας, οι διανοητικές ασθένειες έχουν διπλασιαστεί τα τελευταία 20 χρόνια. Αυτή η αύξηση δεν μπορεί να οφείλεται στη διεύρυνση του τι ορίζεται ως ψυχική ασθένεια, καθώς η κουλτούρα της ψυχοθεραπευτικής περιαυτολογίας είχε ήδη εδραιωθεί στο τέλος της δεκαετίας του 1970.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και το γεγονός πως οι κάτοικοι των αγγλοσαξονικών κρατών, των οποίων ο καπιταλισμός είναι εγωιστικός, έχουν διπλάσιες πιθανότητες να νοσήσουν ψυχολογικά, από τους κατοίκους της ηπειρωτικής Ευρώπης, όπου η καπιταλιστική οικονομία είναι διαρθρωμένη με διαφορετικό και μη ατομιστικό τρόπο. Τους τελευταίους 12 μήνες, το 23%, κατά μέσον όρο, των Αμερικανών, των Αυστραλών, των Νεοζηλανδών, των Βρετανών και των Καναδών παρουσίασε κάποια ψυχολογική διαταραχή. Το αντίστοιχο ποσοστό για τους Γερμανούς, τους Ιταλούς, τους Ισπανούς, τους Βέλγους, τους Γάλλους και τους Ολλανδούς είναι μόλις 11%. Τα συμπεράσματα των στατιστικών δεν θα μπορούσαν να είναι σαφέστερα. Ο εγωιστικός καπιταλισμός διαταράσσει την ψυχική υγεία των ανθρώπων πολύ πιο καθοριστικά απ' ό,τι η γενετική προδιάθεση. Το ερώτημα που ανακύπτει βεβαίως είναι από πού προέρχεται αυτή η «τοξικότητα» του καπιταλισμού.
Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσουμε στους αναγνώστες ότι ο εγωιστικός καπιταλισμός κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και συρρικνώνει την αστική τάξη. Μηχανισμοί αναδιανομής δεν υφίστανται στις αγγλοσαξονικές χώρες. Απόδειξη είναι ότι ο μέσος μισθός ενός αγγλόφωνου υπαλλήλου σε σημερινές τιμές παρέμεινε ο ίδιος -και στην περίπτωση των ΗΠΑ μειώθηκε- σε σχέση με τη δεκαετία του 1970. Μειώνοντας στο μισό τους φόρους που πλήρωναν οι πλούσιοι, η Μάργκαρετ Θάτσερ μετέφερε το φορτίο της χρηματοδότησης του κρατικού προϋπολογισμού στους μισθωτούς. Ενώ λοιπόν -από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και μέχρι την εκλογή της- οι πλούσιοι γίνονταν φτωχότεροι στη Βρετανία, από τότε που ανέλαβε την πρωθυπουργία η τάση αυτή αντιστράφηκε.
Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι οι πλουσιότεροι Βρετανοί, που αντιπροσωπεύουν το 1% του γενικού πληθυσμού, διπλασίασαν την περιουσία τους από 6,5% του ΑΕΠ το 1982 σε 13% του ΑΕΠ σήμερα. Τα ανώτατα στελέχη των εισηγμένων εταιρειών υψηλής κεφαλαιοποίησης αμείβονται σήμερα με μισθούς 133 φορές μεγαλύτερους από τον μέσο υπάλληλο, ενώ το 1980 οι μισθοί τους ήταν 20πλάσιοι του μέσου όρου. Στη διάρκεια της θητείας του Γκόρντον Μπράουν στο υπουργείο Οικονομικών, το πλουσιότερο 0,3% των Βρετανών αύξησε κατά 79% τη διαθεσιμότητα ρευστού του και πλέον έχει στη διάθεσή του περισσότερα από τα μισά μετρητά που κυκλοφορούν στην αγορά.

Ανισότητα και αφθονία
Εν τούτοις οι οικονομικές ανισότητες από μόνες τους δεν αρκούν για να προκαλέσουν ψυχικές και διανοητικές διαταραχές. Ερευνες του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας δείχνουν ότι φτωχά αναπτυσσόμενα κράτη, όπως η Νιγηρία και η Κίνα, έχουν ιδιαίτερα χαμηλά ποσοστά ψυχικών ασθενειών. Επιπλέον, το εύρος των οικονομικών ανισοτήτων στη σύγχρονη Βρετανία, καίτοι υψηλό, είναι αναμφισβήτητα χαμηλότερο από το αντίστοιχο του 19ου αιώνα. Παρ' όλα αυτά, δεν έχουμε στοιχεία που να πιστοποιούν ότι η συχνότητα των ψυχικών ασθενειών ήταν υψηλότερη από τη σημερινή.
Η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στον συνδυασμό ανισότητας και ηγεμονίας του σχετικιστικού υλισμού της αφθονίας. Ο τελευταίος όρος αναφέρεται στην τάση των ανθρώπων να εναποθέτουν μεγάλη αξία στο χρήμα, στα υλικά αγαθά, στο φαίνεσθαι και στη δόξα, ενώ ήδη έχουν στην κατοχή τους αρκετά χρήματα ώστε να καλύψουν τις βασικές ψυχολογικές τους ανάγκες. Ο υλισμός της επιβίωσης, από την άλλη πλευρά, είναι απολύτως υγιές συναίσθημα. Εάν κάποιος αγχώνεται για το πώς θα αποκτήσει εισοδήματα ικανά για την αγορά κατοικίας ή φαρμάκων, δεν διολισθαίνει σε ψυχολογικές διαταραχές.
Ο εγωιστικός καπιταλισμός, όμως, ενθαρρύνει τον σχετικιστικό υλισμό: τη δημιουργία δηλαδή ανεδαφικών προσδοκιών και την ελπίδα πως αυτές θα ικανοποιηθούν. Ο λόγος που γίνεται αυτό είναι ότι ο εγωιστικός καπιταλισμός βασίζεται στην αύξηση της κατανάλωσης για την αποκόμιση κερδών. Το επιχείρημά μου είναι εν ολίγοις ότι οι άνθρωποι που χειραγωγούνται πλήρως από τις επιθυμίες τους και την απληστία, αποτελούν ιδανικά θύματα για την τελειομανία και την παθολογική ανταγωνιστικότητα.
Με την καλλιέργεια υπερφίαλων προσδοκιών, η κοινωνία της επιχειρηματικής φαντασίωσης δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι ο καθένας μας μπορεί μια μέρα να γίνει ένας νέος Μπιλ Γκέιτς, μολονότι η κοινωνική κινητικότητα μειώνεται συνεχώς. Ενας 20άρης Βρετανός το 1978 είχε πολύ περισσότερες πιθανότητες να ανέβει στην οικονομική ιεραρχία της κοινωνίας του μέσω της εκπαίδευσης από ό,τι ένας 20άρης Βρετανός το 1990. Παρ' όλα αυτά, οι περισσότεροι ζουν με την ελπίδα πως κάποτε θα γίνουν πλούσιοι. Είναι αυτή ακριβώς η ιδεολογία της επιθυμίας του πλουτισμού μέσω της υπερεργασίας που καταστρέφει τον ανθρώπινο ψυχισμό. Οταν κάποιος αποτύχει να εκπληρώσει τα φρούδα όνειρά του, αντί να κατηγορήσει το σύστημα, κατηγορεί τον ίδιο του τον εαυτό, επειδή υποτίθεται δεν ήταν αρκετά ικανός.
Στους μετανάστες...
Θλιμμένος και αγχωμένος για το ενδεχόμενο της αποτυχίας, ο σύγχρονος άνθρωπος δουλεύει όλο και περισσότερο. Τελικώς, καταρρέει υπό το βάρος των ανεκπλήρωτων επιθυμιών, αφήνοντας τους μετανάστες να κάνουν τις δουλειές εκείνες που η κοινωνία τού έμαθε ότι είναι υποτιμητικές.
Η μόνη λύση για τη Βρετανία είναι να αποκτήσει έναν χαρισματικό ηγέτη, ο οποίος θα πείσει τον κόσμο ότι βαδίζουμε σε λάθος δρόμο και ότι θα πρέπει να υιοθετήσουμε το μοντέλο του κράτους πρόνοιας που χαρακτηρίζει τις δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες. Με αυτόν τον τρόπο θα εξασφαλίσουμε την αειφόρο και βιώσιμη ανάπτυξη της χώρας μας, αλλά και θα μειώσουμε στο ήμισυ τη συχνότητα ψυχικών και διανοητικών διαταραχών μέσα σε λίγα μόλις χρόνια.
* Ο Oliver James είναι κλινικός ψυχολόγος και συγγραφέας.

Θεοφάνια από τον Κούλε 6-1-2008.....

.....και η απάντηση των θνητών!

SOS για τη Βικελαία Βιβλιοθήκη

Αντί εκδηλώσεων για τα 100ά γενέθλιά της, ο Δήμος Ηρακλείου ετοιμάζει στο ισόγειο... καταστήματα

Από το άρθρο της Ολγας Σελλα στην Καθημερινή
στις 22 Δεκεμβρίου 2007...
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_0_22/12/2007_253297

Επέστρεφε.....

2 Ιανουαρίου 2008..
απογευματινή Μεσσαρά...

Αισιόδοξο , Ευτυχισμένο και Δημιουργικό το 2008!