3 Σεπτεμβρίου 1974-2008. Η μεγάλη πολιτική στη ζωή ενός μικρομεσαίου.

Μερικούς μήνες πριν βρέθηκα στην Αθήνα μες στο κέντρο, σ΄ ένα ταξί με άλλους τρεις συνεπιβάτες να θέλω σε ώρα κυκλοφοριακής αιχμής και πορείας του ΚΚΕ να φθάσω γρήγορα στο γήπεδο του Τάε Κβο Ντο για να προλάβω τη νέα αρχή στην πορεία του ΠΑΣΟΚ .
Αφελής προσδοκία. Ο ταξιτζής αφού μας προετοίμασε από την πρώτη στιγμή ότι για πολλή ώρα θα κινούμαστε γύρω από ένα τετράγωνο, κατάλαβε την ψυχολογία μας και ανέλαβε με τον εκρηκτικό χαρακτήρα του να δημιουργήσει αντιπερισπασμό στις κάθε άλλο παρά ευχάριστες σκέψεις μας .
Με αφορμή τον προορισμό μας αλλά και την πορεία του ΚΚΕ άρχισε με επιθετικότατο τρόπο να απαξιώνει κόμματα , πολιτική και πολιτικούς.
Αυτοδημιούργητος όπως μας παρουσιάστηκε ο δυναμικός τριανταπεντάρης, δεν περίμενε τίποτε από κανέναν . «Όλοι τα ίδια είναι κι όλοι για την τσέπη τους τρέχουν. Τίποτα για τον κοσμάκη» .Στο επιχείρημά μας ότι το ΠΑΣΟΚ βοήθησε τη μεσαία τάξη και τους αγρότες η ένταση της φωνής ανέβηκε ακόμη περισσότερο και οι φλέβες στο λαιμό ένιωθες ότι ήταν έτοιμες να εκραγούν όση ώρα μας έλεγε την προσωπική του ιστορία .
Από επαρχία, είχε επενδύσει ως νέος στο ΠΑΣΟΚ με το γνωστό ρωμέικο τρόπο .
Να τακτοποιηθεί στην Αστυνομία μέσω του βουλευτή στον οποίο είχε επενδύσει την ψήφο του.
Δεν έγινε . Έγινε ταξιτζής που βγάζει 4500 € καθαρά το μήνα σε κακή περίοδο κατά τα λεγόμενα του κι ακόμη είναι θυμωμένος που του στέρησαν τα 30000 € στην καλύτερη περίπτωση το χρόνο.
Σε άλλη αποστροφή του λόγου του μάθαμε ότι ήταν γιός μετανάστη από τη Γερμανία και βλαστημούσε που ο πατέρας του γύρισε στην πατρίδα και δεν κάθησε να δουλεύει στο εστιατόριο που είχε, για να μπορεί κι αυτός σήμερα να το κληρονομήσει.
Έτσι φθάσαμε στο 1982 . Τότε, μας είπε, επέστρεψε ο μετανάστης . Ασχολήθηκε με τα χωράφια του και σήμερα «τον κατηγορεί!» ο γιος, ότι πίνει ήσυχος κι ανέμελος τα ούζα του στο καφενείο. Μαζί με τον πατέρα κατηγορεί την πολιτική του ΠΑΣΟΚ που με τις επιδοτήσεις τον έκανε τεμπέλη. Έπρεπε να είναι στη Γερμανία και να εργάζεται ακόμη!
Είχαμε στρίψει μόλις σ΄ ένα δρόμο κοντά στη Σωκράτους γεμάτο από μελαμψούς μετανάστες με άθλια εμφάνιση. Στην ανθρώπινη χωματερή της Αθήνας με κάθε είδους πωλητές …Βλέμματα χαμένα….
Τι να πεις στο νέο για την κοινωνική αλλαγή που έγινε το 1981 και περιλάμβανε και τον πατέρα του . Για την περηφάνια του μετανάστη που γύρισε στην πατρίδα του και έχει τη δυνατότητα σήμερα να πίνει με τους φίλους που μαζί μεγάλωσε τα ούζα του. Πώς να του συγκρίνεις τη ζωή του μετανάστη με το χαμένο βλέμμα, που έβλεπε μπροστά του, με την αξιοπρέπεια της ζωής του πατέρα του …και το ρόλο της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ τότε;
Δύσκολα να ζητήσεις στο νέο να γυρίσει πίσω και να ζήσει τη ζωή κάποιου άλλου, τις προσδοκίες και τα επιτεύγματα της προηγούμενης γενιάς .
Κρίνει το σήμερα που βιώνει και ζητά πάλι ελπίδα για μια πόλη και μια ζωή ανθρώπινη …Ίσως να είναι θυμωμένος γιατί η ανάγκη και η ανασφάλεια τον έχει πάρει από κάτω και νιώθει να μην μπορεί αν και έχει τα χρήματα να πιεί κι αυτός τα ούζα του όπως ο πατέρας του .
Είτε γιατί δεν έχει την ηρεμία που δημιουργεί μια ζωή με ξεκάθαρες προτεραιότητες και άλλου είδους πνευματική καλλιέργεια είτε γιατί το κυνήγι του χρήματος δεν αφήνει χώρο και χρόνο για φιλίες και ανθρώπινη επαφή.
Έτσι καταφέρνει με τον εγωισμό και την ιδιώτευσή του να γίνει κι ο ίδιος μετανάστης μέσα στην πατρίδα του….πετώντας το μπαλάκι του αίτιου σε κάθε μορφή συλλογικής ζωής. …
Σ΄αυτούς χρωστά απάντηση το ΠΑΣΟΚ σήμερα.. Γιατί πίσω από την απαξίωση, την επιθετική συμπεριφορά και την ιδιώτευση της σημερινής μεσαίας τάξης κρύβονται αυτιά που προσδοκούν ν΄ακούσουν λόγο ουσιαστικό κι ελπιδοφόρο .