Το καφενείον "η Νέα Διακυβέρνηση" και ο πικρός καφές μας....

Το ιστολόγιο αυτό ξεκίνησε με άλλη διάθεση για τη ζωή της καθημερινότητάς μας. Την περιγράφω στο εισαγωγικό σημείωμα και είναι τελείως διαφορετική από τη γεύση που αφήνει ο πικρός καφές του σημερινού τίτλου.
Ανάμεσα στο CERN, το πείραμα του αιώνα που κουβαλά όλο το πείσμα και την αισιοδοξία του ανθρώπου να επιβάλει τη δύναμή του στα πράγματα, από τη μια μεριά και τους παραολυμπιακούς αγώνες του Πεκίνου από την άλλη που συμβολίζουν κι αυτοί με τον τρόπο τους το ίδιο πράγμα, οι έλληνες διαλέξαμε να αναλώσουμε την τελευταία εβδομάδα με την έρευνα του περιεχομένου των λέξεων ηθικό και νόμιμο στην πολιτική. Δεν απευθυνθήκαμε σε κάποιο από τα έγκυρα λεξικά της νεοελληνικής που κυκλοφορούν όπως θα ήταν λογικό. Απευθυνθήκαμε μέσω των συλλογικών "δικηγόρων" μας,των ΜΜΕ, σε υπουργούς, πεθερούς, ρασοφόρους και άλλους σύγχρονους λεξικογράφους. Εκπαιδευόμαστε σε μεθόδους ερμηνείας των πραγμάτων και των λέξεων κατά τα παλαιά πρότυπα του Προκρούστη. Και είναι τόσο ελαστικές και διασταλτικές αυτές οι ερμηνείες που μόνον γέλιο πια μπορεί να προκαλεί η αναφορά των λέξεων νόμιμο και ηθικό.Γέλιο και αποστροφή τέτοια που να προσβάλλεται και η λέξη καφενείο που χρησιμοποίησα στην αρχή για να περιγράψω την αυτουργό της σημερινής πραγματικότητας.
Μόνη παρηγοριά και αντίδραση να αλλάξουμε κι εμείς η πλέμπα το παλιό εκείνο γνωμικό για τη γυναίκα του καίσαρα και να φωνάξουμε ότι "δεν αρκεί να φαίνεται τιμία αλλά πρέπει και να είναι."
Μια γεύση της τελευταίας εβδομάδας των πολιτικών παθών μας δίδει το παρακάτω άρθρο.

Τραγικωμωδία χωρίς τέλος
Του Νικου Γ. Ξυδακη

Ο πεθερός πρώην υπουργού απειλεί δημοσίως ν’ ανοίξει το στόμα του αν πειράξουν τον γαμπρό του... Σύζυγος πρώην υπουργού δικαιολογούμενη για την πολεοδομική παράβαση στη μεζονέτα της, διαπιστώνει: Δεν κάναμε και καμιά off shore! Βουλευτές ψηφίζουν-ξεψηφίζουν νόμους στη Βουλή και παζαρεύουν την ψήφο τους με υποσχέσεις για μελλοντικές ρυθμίσεις...

Οσο πιο πρόσφατο το επεισόδιο από την πολιτική τραγικωμωδία, τόσο πιο θλιβερό. Μετά τη φιλοσοφική αναθεμελίωση της ηθικής και της νομιμότητας, μετά την ανανοηματοδότηση του δικαιώματος στο πλουτίζειν για συζύγους υπουργών, μετά τον χωρισμό της πραγματικής πολιτικής από τα επουσιώδη των ηθικολόγων, το εν υπηρεσία πολιτικό προσωπικό και τα σόγια του ανέλαβαν να αναδιαμορφώσουν αφηρημένες έννοιες: αξιοπρέπεια, γελοιότητα, ντροπή, φιλότιμο, τσίπα...

Ο,τι παρακολουθούμε αυτές τις μέρες είναι εικόνες από επιθεώρηση με φτηνά καλαμπούρια, με ατάκες αυθόρμητες, για να χαχανίσει το κοινό· είναι σκηνές από φαρσοκωμωδία χωρίς σενάριο, με μπουλουκτσήδες που αυτοσχεδιάζουν – αλίμονο, στην πλάτη μας! Και μόλις σβήσει ο αιφνιδιασμός του αστείου, αναδύεται θλιβερή, αποκαρδιωτική, η πραγματικότητα που προκύπτει μετά την έκλειψη της αξιοπρέπειας, μετά την κατάρρευση της ντροπής.

Κανείς δεν ντρέπεται για τίποτε, κανείς δεν νιώθει θιγμένος. Κι αυτό το έλλειμμα συνοδεύεται από θράσος, από αναποδογύρισμα του προφανούς, από συμπεριφορές νταή και μικρομαφιόζου. Στην αρχή επικαλούνται μια ελαστική νομιμότητα, εν συνεχεία επικαλούνται το κατακτημένο δικαίωμα του λαουτζίκου στη μικροπαρανομία, και, απειλούν ότι αν τιμωρηθούν αυτοί, θα παρασυρθούν κι άλλοι ομόσταυλοι. Τέλος, ενώ η πλέμπα κάτω στην πλατεία γιουχάρει λίγο βαριεστημένη, λίγο αγανακτισμένη, πάντως εχθρική, εγκαταλείπουν τη σκηνή μ’ ένα ταραταζούμ. Παραιτούνται.

Σβήνουν τα φώτα, μαζεύουν τις πλαστικές καρέκλες. Οι γελοιογράφοι ζωγραφίζουν φαρμακερούς επικήδειους, οι χρονογράφοι σαρκάζουν adieu. Μα όχι! Σε λίγο τα φώτα θ’ ανάψουν ξανά, το έργο συνεχίζεται, πάντα ίδιο: Πολιτική τραγικωμωδία η Ελλάς.