Φθινόπωρο 2008 -κατηφορίζοντας τον Ψηλορείτη

Σ' αυτές τις κάτασπρες αυλές όπου φυσά ο νοτιάς
Σφυρίζοντας σε θολωτές καμάρες, πέστε μου είναι η τρελλή
ροδιά
Που σκιρτάει στο φως σκορπίζοντας το καρποφόρο γέλιο
της
Με ανέμου πείσματα και ψιθυρίσματα, πέστε μου είναι η
τρελλή ροδιά
Που σπαρταράει με φυλλωσιές νιογέννητες τον όρθρο
Ανοίγοντας όλα τα χρώματα ψηλά με ρίγος θριάμβου ;

.................................
Είναι η τρελλή ροδιά που μάχεται τη συννεφιά του κόσμου;
................................
Ποτέ θλιμμένη και ποτέ γρινιάρα, πέστε μου είναι η
τρελλή ροδιά
Πού ξεφωνίζει την καινούρια ελπίδα πού ανατέλλει;
...............................
Οδυσσέας Ελύτης

Το καφενείον "η Νέα Διακυβέρνηση" και ο πικρός καφές μας....

Το ιστολόγιο αυτό ξεκίνησε με άλλη διάθεση για τη ζωή της καθημερινότητάς μας. Την περιγράφω στο εισαγωγικό σημείωμα και είναι τελείως διαφορετική από τη γεύση που αφήνει ο πικρός καφές του σημερινού τίτλου.
Ανάμεσα στο CERN, το πείραμα του αιώνα που κουβαλά όλο το πείσμα και την αισιοδοξία του ανθρώπου να επιβάλει τη δύναμή του στα πράγματα, από τη μια μεριά και τους παραολυμπιακούς αγώνες του Πεκίνου από την άλλη που συμβολίζουν κι αυτοί με τον τρόπο τους το ίδιο πράγμα, οι έλληνες διαλέξαμε να αναλώσουμε την τελευταία εβδομάδα με την έρευνα του περιεχομένου των λέξεων ηθικό και νόμιμο στην πολιτική. Δεν απευθυνθήκαμε σε κάποιο από τα έγκυρα λεξικά της νεοελληνικής που κυκλοφορούν όπως θα ήταν λογικό. Απευθυνθήκαμε μέσω των συλλογικών "δικηγόρων" μας,των ΜΜΕ, σε υπουργούς, πεθερούς, ρασοφόρους και άλλους σύγχρονους λεξικογράφους. Εκπαιδευόμαστε σε μεθόδους ερμηνείας των πραγμάτων και των λέξεων κατά τα παλαιά πρότυπα του Προκρούστη. Και είναι τόσο ελαστικές και διασταλτικές αυτές οι ερμηνείες που μόνον γέλιο πια μπορεί να προκαλεί η αναφορά των λέξεων νόμιμο και ηθικό.Γέλιο και αποστροφή τέτοια που να προσβάλλεται και η λέξη καφενείο που χρησιμοποίησα στην αρχή για να περιγράψω την αυτουργό της σημερινής πραγματικότητας.
Μόνη παρηγοριά και αντίδραση να αλλάξουμε κι εμείς η πλέμπα το παλιό εκείνο γνωμικό για τη γυναίκα του καίσαρα και να φωνάξουμε ότι "δεν αρκεί να φαίνεται τιμία αλλά πρέπει και να είναι."
Μια γεύση της τελευταίας εβδομάδας των πολιτικών παθών μας δίδει το παρακάτω άρθρο.

Τραγικωμωδία χωρίς τέλος
Του Νικου Γ. Ξυδακη

Ο πεθερός πρώην υπουργού απειλεί δημοσίως ν’ ανοίξει το στόμα του αν πειράξουν τον γαμπρό του... Σύζυγος πρώην υπουργού δικαιολογούμενη για την πολεοδομική παράβαση στη μεζονέτα της, διαπιστώνει: Δεν κάναμε και καμιά off shore! Βουλευτές ψηφίζουν-ξεψηφίζουν νόμους στη Βουλή και παζαρεύουν την ψήφο τους με υποσχέσεις για μελλοντικές ρυθμίσεις...

Οσο πιο πρόσφατο το επεισόδιο από την πολιτική τραγικωμωδία, τόσο πιο θλιβερό. Μετά τη φιλοσοφική αναθεμελίωση της ηθικής και της νομιμότητας, μετά την ανανοηματοδότηση του δικαιώματος στο πλουτίζειν για συζύγους υπουργών, μετά τον χωρισμό της πραγματικής πολιτικής από τα επουσιώδη των ηθικολόγων, το εν υπηρεσία πολιτικό προσωπικό και τα σόγια του ανέλαβαν να αναδιαμορφώσουν αφηρημένες έννοιες: αξιοπρέπεια, γελοιότητα, ντροπή, φιλότιμο, τσίπα...

Ο,τι παρακολουθούμε αυτές τις μέρες είναι εικόνες από επιθεώρηση με φτηνά καλαμπούρια, με ατάκες αυθόρμητες, για να χαχανίσει το κοινό· είναι σκηνές από φαρσοκωμωδία χωρίς σενάριο, με μπουλουκτσήδες που αυτοσχεδιάζουν – αλίμονο, στην πλάτη μας! Και μόλις σβήσει ο αιφνιδιασμός του αστείου, αναδύεται θλιβερή, αποκαρδιωτική, η πραγματικότητα που προκύπτει μετά την έκλειψη της αξιοπρέπειας, μετά την κατάρρευση της ντροπής.

Κανείς δεν ντρέπεται για τίποτε, κανείς δεν νιώθει θιγμένος. Κι αυτό το έλλειμμα συνοδεύεται από θράσος, από αναποδογύρισμα του προφανούς, από συμπεριφορές νταή και μικρομαφιόζου. Στην αρχή επικαλούνται μια ελαστική νομιμότητα, εν συνεχεία επικαλούνται το κατακτημένο δικαίωμα του λαουτζίκου στη μικροπαρανομία, και, απειλούν ότι αν τιμωρηθούν αυτοί, θα παρασυρθούν κι άλλοι ομόσταυλοι. Τέλος, ενώ η πλέμπα κάτω στην πλατεία γιουχάρει λίγο βαριεστημένη, λίγο αγανακτισμένη, πάντως εχθρική, εγκαταλείπουν τη σκηνή μ’ ένα ταραταζούμ. Παραιτούνται.

Σβήνουν τα φώτα, μαζεύουν τις πλαστικές καρέκλες. Οι γελοιογράφοι ζωγραφίζουν φαρμακερούς επικήδειους, οι χρονογράφοι σαρκάζουν adieu. Μα όχι! Σε λίγο τα φώτα θ’ ανάψουν ξανά, το έργο συνεχίζεται, πάντα ίδιο: Πολιτική τραγικωμωδία η Ελλάς.

Το τυπικό και η δημοκρατία

Πολλά ακούστηκαν και γράφτηκαν για τη νοθευμένη διαδικασία στην ψηφοφορία της Βουλής, για τις αναθεωρητέες διατάξεις του Συντάγματος.
Όπως πάντα, ο κοινός παρανομαστής των κριτηρίων βάσει των οποίων έκριναν οι κριτές και οι κρινόμενοι, ήταν ελάχιστος.Συμφωνούμε, λοιπόν, όλοι, ότι κάτι έγινε.Εκεί χωρίζουμε, προσπαθώντας η κάθε πλευρά να δώσει απάντηση στο ωχαδερφίστικο "Ε, και τι έγινε;" Δυστυχώς. Για ένα θέμα που αφορά, είτε μας αρέσει είτε όχι, τη βάση στην οποία στηρίζεται το οικοδόμημα της χώρας.Το Σύνταγμα. Η υπεράσπιση του οποίου, σύμφωνα με το τελευταίο άρθρο του, επαφίεται στον πατριωτισμό μας!!!Πρώτων και καλύτερων των βουλευτών.
Τρομάρα μας!!!Φταίει όμως και ο συντάκτης αυτού του άρθρου για την ασυνεννοησία μας.
Έπρεπε να ορίσει συγκεκριμένα το κάθε πότε το υπερασπιζόμαστε. Το timing. Πριν ή μετά την ανακοίνωση των οικονομικών μέτρων; Πότε βολεύει; Να ασκήσει τη διαμαρτυρία του ο Συνασπισμός για τα φορολογικά μέτρα, να προλάβει ο λαός να διαμαρτυρηθεί στη ΔΕΘ και μετά, ή,πριν; Πού πας, πατριώτη, χωρίς ωράριο στον πατριωτισμό σου; Το Σύνταγμα και η κανονικότητα της ψηφοφορίας που δείχνει το σεβασμό μας σ΄αυτό, μπορεί να περιμένουν.Άλλα είναι τα σπουδαία της ελληνικής κοινωνίας και των κυβερνώντων της.
Για να αλλάξω όμως τόνο συνυπογράφω ευχαρίστως το παρακάτω άρθρο. Έτσι για να καθησυχάσω τη συνείδησή μου και τον πατριωτισμό μου και να συνεχίσω να παρακολουθώ ΒΟυλή από τον καναπέ μου.
Tου Πασχου Μανδραβελη / pmndravelis@kathimerini.grΕμφανίστηκαν δύο ερμηνείες για όσα είδαμε να συμβαίνουν στην ψηφοφορία για την αναθεώρηση του Συντάγματος στη Βουλή. Η μία λέει: «Δεν έγινε τίποτε και όλες οι διαδικασίες ήταν άψογες». Η άλλη λέει ότι «κάτι έγινε, αλλά δεν είναι σοβαρό, διότι από το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας δεν κρινόταν τίποτε και επομένως αν έγιναν κάποιες λαθροχειρίες, δεν σημαίνουν τίποτε».

Η πρώτη ερμηνεία δεν στέκει. Απ’ όσα είδαμε, η διαδικασία μόνο άψογη δεν υπήρξε. Κάτι έγινε. Ισως να μην ήταν νοθεία –όπως καταγγέλλει το ΠΑΣΟΚ– αλλά ήταν μια απίστευτη, πρόχειρη ψηφοφορία, που δεν τιμά τη Βουλή. Κι όταν το μεγαλύτερο σαράκι μιας χώρας είναι η προχειρότητα, η κατά τον κ. Σιούφα «κορυφαία διαδικασία της αναθεώρησης του Συντάγματος» στέλνει λάθος μηνύματα. Κανείς δεν οφείλει να ακολουθεί το τυπικό των διαδικασιών, κάτι που δυστυχώς γίνεται κατά κόρον στη χώρα, με τραγικά μερικές φορές αποτελέσματα.

Η δεύτερη ερμηνεία είναι επικίνδυνη. Κατ’ αρχάς, αυτή η οπτική συρρικνώνει τις δημοκρατικές διαδικασίες στο ισοζύγιο ισχύος της πολιτικής. Δηλαδή, αν διακυβευόταν ένα νομοσχέδιο, αυτό που είδαμε να γίνεται στη Βουλή θα ήταν σοβαρό παράπτωμα, ενώ σε «ακίνδυνους για την κυβέρνηση καιρούς» η δημοκρατία είναι δευτερεύουσα υπόθεση; Θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε χωρίς κόστος στην αλήστου μνήμης εποχή των «ομοιόχρωμων» και σε κλοπή της κάλπης επειδή από τη «συγκεκριμένη ψηφοφορία δεν κρινόταν τίποτε»;

Να το πούμε αλλιώς: Στις χίλιες φορές που βγαίνουμε στον δρόμο τίποτε δεν κρίνεται. Ούτε η ζωή μας ούτε η σωματική μας ακεραιότητα. Η τήρηση του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας όμως είναι υποχρεωτική. Και ας θεωρείται από πολλούς ότι η ζώνη ασφαλείας είναι μια τυπική διαδικασία.

Το πολιτικό σύστημα είχε κάποια κεκτημένα. Ουσιαστικά και τυπικά. Για παράδειγμα: Μια αισχρή προχειρότητα των περασμένων χρόνων ήταν να συνυπογράφουν βουλευτές τροπολογίες, τις οποίες όχι μόνο δεν μελετούσαν, αλλά ούτε καν κοίταζαν. Οπως έκαναν το 2004 εννιά βουλευτές του ΠΑΣΟΚ στην υπόθεση Πάχτα. Οι συγκεκριμένοι εκπρόσωποι του ελληνικού λαού δεν αλλοίωσαν τίποτε, απλώς δεν έκαναν τη δουλειά για την οποία τους πληρώναμε. Η υπόθεση του Πόρτο Καράς αποτέλεσε ένα δημοκρατικό κεκτημένο επί της διαδικασίας. Εδωσε ένα μήνυμα στους βουλευτές να προσέχουν πού βάζουν την υπογραφή τους. Τους εξηγήθηκε στην πράξη (με την αποπομπή τους) ότι ακόμη και η προχειρότητα πληρώνεται. Οτι σε θέματα νομοθετικής διαδικασίας δεν υπάρχουν χατίρια σε φίλους υπουργούς, ούτε λογικές «έλα, μωρέ, τι έγινε τώρα αν περάσει μια τροπολογία παραπάνω;» Αυτό το κεκτημένο τώρα αμφισβητείται. Τώρα οι «άψογες διαδικασίες» περιλαμβάνουν διπλωμένα ψηφοδέλτια στην τσέπη και τον έλεγχο του κ. Τραγάκη. Χειρότερα: δικαιολογούνται με το επιχείρημα ότι η δημοκρατία δεν είναι σοβαρή υπόθεση όταν δεν κρίνεται το ισοζύγιο ισχύος των κομμάτων.

Δεν ξέρουμε τι έγινε στη συγκεκριμένη ψηφοφορία και το χειρότερο είναι ότι διαρκώς συρρικνώνονται οι ελπίδες μας να μάθουμε. Εδώ δεν μάθαμε για άλλα κι άλλα που υπάρχει κοινή συναίνεση ότι ήταν σοβαρά, θα μάθουμε για τις διαδικασίες της δημοκρατίας, τις οποίες εξάλλου πολλοί δεν τις θεωρούν σοβαρές;

3 Σεπτεμβρίου 1974-2008. Η μεγάλη πολιτική στη ζωή ενός μικρομεσαίου.

Μερικούς μήνες πριν βρέθηκα στην Αθήνα μες στο κέντρο, σ΄ ένα ταξί με άλλους τρεις συνεπιβάτες να θέλω σε ώρα κυκλοφοριακής αιχμής και πορείας του ΚΚΕ να φθάσω γρήγορα στο γήπεδο του Τάε Κβο Ντο για να προλάβω τη νέα αρχή στην πορεία του ΠΑΣΟΚ .
Αφελής προσδοκία. Ο ταξιτζής αφού μας προετοίμασε από την πρώτη στιγμή ότι για πολλή ώρα θα κινούμαστε γύρω από ένα τετράγωνο, κατάλαβε την ψυχολογία μας και ανέλαβε με τον εκρηκτικό χαρακτήρα του να δημιουργήσει αντιπερισπασμό στις κάθε άλλο παρά ευχάριστες σκέψεις μας .
Με αφορμή τον προορισμό μας αλλά και την πορεία του ΚΚΕ άρχισε με επιθετικότατο τρόπο να απαξιώνει κόμματα , πολιτική και πολιτικούς.
Αυτοδημιούργητος όπως μας παρουσιάστηκε ο δυναμικός τριανταπεντάρης, δεν περίμενε τίποτε από κανέναν . «Όλοι τα ίδια είναι κι όλοι για την τσέπη τους τρέχουν. Τίποτα για τον κοσμάκη» .Στο επιχείρημά μας ότι το ΠΑΣΟΚ βοήθησε τη μεσαία τάξη και τους αγρότες η ένταση της φωνής ανέβηκε ακόμη περισσότερο και οι φλέβες στο λαιμό ένιωθες ότι ήταν έτοιμες να εκραγούν όση ώρα μας έλεγε την προσωπική του ιστορία .
Από επαρχία, είχε επενδύσει ως νέος στο ΠΑΣΟΚ με το γνωστό ρωμέικο τρόπο .
Να τακτοποιηθεί στην Αστυνομία μέσω του βουλευτή στον οποίο είχε επενδύσει την ψήφο του.
Δεν έγινε . Έγινε ταξιτζής που βγάζει 4500 € καθαρά το μήνα σε κακή περίοδο κατά τα λεγόμενα του κι ακόμη είναι θυμωμένος που του στέρησαν τα 30000 € στην καλύτερη περίπτωση το χρόνο.
Σε άλλη αποστροφή του λόγου του μάθαμε ότι ήταν γιός μετανάστη από τη Γερμανία και βλαστημούσε που ο πατέρας του γύρισε στην πατρίδα και δεν κάθησε να δουλεύει στο εστιατόριο που είχε, για να μπορεί κι αυτός σήμερα να το κληρονομήσει.
Έτσι φθάσαμε στο 1982 . Τότε, μας είπε, επέστρεψε ο μετανάστης . Ασχολήθηκε με τα χωράφια του και σήμερα «τον κατηγορεί!» ο γιος, ότι πίνει ήσυχος κι ανέμελος τα ούζα του στο καφενείο. Μαζί με τον πατέρα κατηγορεί την πολιτική του ΠΑΣΟΚ που με τις επιδοτήσεις τον έκανε τεμπέλη. Έπρεπε να είναι στη Γερμανία και να εργάζεται ακόμη!
Είχαμε στρίψει μόλις σ΄ ένα δρόμο κοντά στη Σωκράτους γεμάτο από μελαμψούς μετανάστες με άθλια εμφάνιση. Στην ανθρώπινη χωματερή της Αθήνας με κάθε είδους πωλητές …Βλέμματα χαμένα….
Τι να πεις στο νέο για την κοινωνική αλλαγή που έγινε το 1981 και περιλάμβανε και τον πατέρα του . Για την περηφάνια του μετανάστη που γύρισε στην πατρίδα του και έχει τη δυνατότητα σήμερα να πίνει με τους φίλους που μαζί μεγάλωσε τα ούζα του. Πώς να του συγκρίνεις τη ζωή του μετανάστη με το χαμένο βλέμμα, που έβλεπε μπροστά του, με την αξιοπρέπεια της ζωής του πατέρα του …και το ρόλο της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ τότε;
Δύσκολα να ζητήσεις στο νέο να γυρίσει πίσω και να ζήσει τη ζωή κάποιου άλλου, τις προσδοκίες και τα επιτεύγματα της προηγούμενης γενιάς .
Κρίνει το σήμερα που βιώνει και ζητά πάλι ελπίδα για μια πόλη και μια ζωή ανθρώπινη …Ίσως να είναι θυμωμένος γιατί η ανάγκη και η ανασφάλεια τον έχει πάρει από κάτω και νιώθει να μην μπορεί αν και έχει τα χρήματα να πιεί κι αυτός τα ούζα του όπως ο πατέρας του .
Είτε γιατί δεν έχει την ηρεμία που δημιουργεί μια ζωή με ξεκάθαρες προτεραιότητες και άλλου είδους πνευματική καλλιέργεια είτε γιατί το κυνήγι του χρήματος δεν αφήνει χώρο και χρόνο για φιλίες και ανθρώπινη επαφή.
Έτσι καταφέρνει με τον εγωισμό και την ιδιώτευσή του να γίνει κι ο ίδιος μετανάστης μέσα στην πατρίδα του….πετώντας το μπαλάκι του αίτιου σε κάθε μορφή συλλογικής ζωής. …
Σ΄αυτούς χρωστά απάντηση το ΠΑΣΟΚ σήμερα.. Γιατί πίσω από την απαξίωση, την επιθετική συμπεριφορά και την ιδιώτευση της σημερινής μεσαίας τάξης κρύβονται αυτιά που προσδοκούν ν΄ακούσουν λόγο ουσιαστικό κι ελπιδοφόρο .