Μα αυτές τις μέρες αυτή η αίσθηση γίνεται βασανιστικά πιο έντονη, καθώς περπατώ
στους δρόμους της πόλης μου, μέσα από εικόνες της τηλεόρασης, στις σελίδες μιας εφημερίδας ή ενός περιοδικού…
Ποιος μπορεί, αλήθεια, να πεί ότι «το κοριτσάκι με τα σπίρτα» ζει και πεθαίνει μόνο κάθε φορά που διαβάζουμε τις σελίδες του παραμυθιού του Άντερσεν όταν σε κάθε γωνιά της πόλης μας, σε κάθε πεζοδρόμιο ή σε φανάρι και ένα παιδί στέκεται με ανοικτή την παλάμη ζητώντας βοήθεια άλλοτε με θλιμμένο, άλλοτε με ατσαλωμένο από τη συνήθεια βλέμμα;
Χθες, στη γωνιά του κτηρίου μιας δημόσιας και πολυσύχναστης υπηρεσίας ένας «πατέρας» με το κοριτσάκι του δίπλα του, φώναζε την απελπισία του και ζητούσε βοήθεια, επαναλαμβάνοντας δυο τρεις φράσεις συνέχεια. Πρέπει να ήταν εκεί με τις ώρες, με το παιδί να κρατά ένα ντοσιέ με αποκόμματα εφημερίδων και ν΄ ακούει τις ίδιες φράσεις: « Δεν έχω να πληρώσω το ενοίκιο», «σας παρακαλώ μια μικρή βοήθεια».
Αλήθεια πόσο ν΄αντέξει μια ψυχή σ΄αυτή την επανάληψη επί πολλές φορές την ώρα, για πολλές ώρες κάθε μέρα;
Όλοι εμείς περνούσαμε γρήγορα από μπροστά τους περίκλειστοι στον κόσμο μας και κάπου κάπου κάποιοι εξαγόραζαν την ενοχή τους ή βαυκάλιζαν τη φιλανθρωπία τους με λίγα ψιλά.
Χρειάστηκε, μέχρι να τελειώσω τη δουλειά μου, να περάσω δυο τρεις φορές μπροστά από το παιδί και μόνο την πρώτη φορά κατάφερα να διασταυρώσω το βλέμμα μου με το δικό του. Τις άλλες δεν άντεχα και το κατέβαζα.

Το αισιόδοξο είναι ότι στο σύγχρονο παραμύθι το παιδί δε θα πεθάνει σωματικά λόγω..... διαφορετικών καιρικών συνθηκών. Ψυχικά όμως;
Καλά Χριστούγεννα !