*«Κάθε αληθινή φιλία είναι ένα απόκτημα διαρκές. Η φιλία, όπως και ο έρωτας, απαιτεί τόση τέχνη όσο μια επιτυχημένη φιγούρα χορού. Χρειάζεται πολλή άνεση και
μεγάλη αυτοσυγκράτηση. Ανταλλαγή λόγων. Μεγάλη σιωπή. Και προπαντός σεβασμός. Το συναίσθημα της ελευθερίας του άλλου. Της αξιοπρέπειάς του. Την παραδοχή. Θυμάμαι πάντα το κοριτσάκι στο βιβλίο του Μοντερλάν που δεν έχει δώσει όνομα στη γάτα του. "Και πώς τη φωνάζεις;" το ρωτούν. "Δεν τη φωνάζω, έρχεται όποτε θέλει". Ετσι είναι οι φίλοι. Συχνά έρχονται από τύχη».*Απάντηση της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ στο περί φιλίας ερώτημα, σε συνέντευξή της με τη συνάδελφο Εύα Νικολαΐδου -βασικό άξονα του βιβλίου της «Μια ευλαβική ανάμνηση» για τη μεγάλη αυτή μορφή της σύγχρονης διανόησης, που κυκλοφόρησε κλείνοντας είκοσι χρόνια από τον θάνατό της. Την παραθέτω, γιατί η ποίηση του λόγου της σαν δροσερός αέρας μας καθαρίζει, μας ανεβάζει και μας γλυκαίνει, σ' αυτήν ιδίως την εποχή του «ξύλινου» λόγου και της εξυπνακίστικης ατάκας των πολιτικών, πέρα από τη φραστική χυδαιότητα της καθημερινότητας. Οπως η ποίηση της εικόνας, για την οποία έλεγα στην αρχή, που μπορεί να αιωρείται, σε πείσμα της όποιας ασχήμιας, από τα πεζοδρόμια ώς τους ουρανούς.
