24 Δεκ 2009
Ζούμε σαν... στα παραμύθια!
Είναι καιρός τώρα που νιώθω τα παραμύθια να ζωντανεύουν γύρω μου .
Μα αυτές τις μέρες αυτή η αίσθηση γίνεται βασανιστικά πιο έντονη, καθώς περπατώ
στους δρόμους της πόλης μου, μέσα από εικόνες της τηλεόρασης, στις σελίδες μιας εφημερίδας ή ενός περιοδικού…
«Οι άθλιοι» με τους άστεγους, τους μετανάστες και τους ανέργους, «ο Ρομπέν των Δασών» με τους κουκουλοφόρους που κλέβουν τρόφιμα από σουπερ μάρκετ για να τα μοιράσουν στους περαστικούς…
Ποιος μπορεί, αλήθεια, να πεί ότι «το κοριτσάκι με τα σπίρτα» ζει και πεθαίνει μόνο κάθε φορά που διαβάζουμε τις σελίδες του παραμυθιού του Άντερσεν όταν σε κάθε γωνιά της πόλης μας, σε κάθε πεζοδρόμιο ή σε φανάρι και ένα παιδί στέκεται με ανοικτή την παλάμη ζητώντας βοήθεια άλλοτε με θλιμμένο, άλλοτε με ατσαλωμένο από τη συνήθεια βλέμμα;
Μα αυτές τις μέρες αυτή η αίσθηση γίνεται βασανιστικά πιο έντονη, καθώς περπατώ
στους δρόμους της πόλης μου, μέσα από εικόνες της τηλεόρασης, στις σελίδες μιας εφημερίδας ή ενός περιοδικού…
«Οι άθλιοι» με τους άστεγους, τους μετανάστες και τους ανέργους, «ο Ρομπέν των Δασών» με τους κουκουλοφόρους που κλέβουν τρόφιμα από σουπερ μάρκετ για να τα μοιράσουν στους περαστικούς… Ποιος μπορεί, αλήθεια, να πεί ότι «το κοριτσάκι με τα σπίρτα» ζει και πεθαίνει μόνο κάθε φορά που διαβάζουμε τις σελίδες του παραμυθιού του Άντερσεν όταν σε κάθε γωνιά της πόλης μας, σε κάθε πεζοδρόμιο ή σε φανάρι και ένα παιδί στέκεται με ανοικτή την παλάμη ζητώντας βοήθεια άλλοτε με θλιμμένο, άλλοτε με ατσαλωμένο από τη συνήθεια βλέμμα;
6 Δεκ 2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
