Χαρούμενες Γιορτές! Απλοχεριά και απλοχωριά στη ζωή μας!

Ζούμε σαν... στα παραμύθια!

Είναι καιρός τώρα που νιώθω τα παραμύθια να ζωντανεύουν γύρω μου .
Μα αυτές τις μέρες αυτή η αίσθηση γίνεται βασανιστικά πιο έντονη, καθώς περπατώ
στους δρόμους της πόλης μου, μέσα από εικόνες της τηλεόρασης, στις σελίδες μιας εφημερίδας ή ενός περιοδικού…

«Οι άθλιοι» με τους άστεγους, τους μετανάστες και τους ανέργους, «ο Ρομπέν των Δασών» με τους κουκουλοφόρους που κλέβουν τρόφιμα από σουπερ μάρκετ για να τα μοιράσουν στους περαστικούς…

Ποιος μπορεί, αλήθεια, να πεί ότι «το κοριτσάκι με τα σπίρτα» ζει και πεθαίνει μόνο κάθε φορά που διαβάζουμε τις σελίδες του παραμυθιού του Άντερσεν όταν σε κάθε γωνιά της πόλης μας, σε κάθε πεζοδρόμιο ή σε φανάρι και ένα παιδί στέκεται με ανοικτή την παλάμη ζητώντας βοήθεια άλλοτε με θλιμμένο, άλλοτε με ατσαλωμένο από τη συνήθεια βλέμμα;

Χειμωνιάτικο Φως

Φθινοπωρινό Ηράκλειο....Νοέμβρης 2009

28 Οκτωβρίου 2009

Φθινοπωρινή βροχή

Here is the beginning of my post. And here is the rest of it.

Ματιές από τη Φαιστό

Το "απέραντο μπλε" του Νότου

Μνήμες του καλοκαιριού που συνοδεύουν τους κάθε λογής χειμώνες ....φωτίζοντάς τους.

"ιντερνάχιοναλ μπακαλο-ορ..έα!!" ή νεοελλήνων δόξα.

Δεν είναι η πρώτη φορά και τίποτα δεν προοιωνίζεται ότι θα είναι η τελευταία...
Αντιθέτως μοιάζει να έχει περάσει στα αυτονόητά μας με αποτέλεσμα όσοι τολμήσουν να υψώσουν φωνή αντί να σηκώσουν τους ώμους με εκείνο το σύνηθες
"ε, και;" να μοιάζουν γραφικοί και out of seazon.
Για το "ιντερνάχιοναλ μπακαλορεά" μιλώ, αυτό των νεοελλήνων.Εκείνης της συνομοταξίας στην οποία η πλειοψηφία "ανήκομεν" και η οποία διακατέχεται από την απίστευτη αυτο..πεποίθηση ότι ο,τιδήποτε διεθνές είναι και βάρβαρο άρα οφείλει να εξελληνισθεί... δεόντως.Έτσι κάθε ξενόφερτο όνομα ή πράγμα οφείλει να γράφεται με το δικό τους ελληνικό τρόπο, αυτόν της γλώσσας της τσέπης.
Ετσι για λόγους τελείως προσωπικούς μεταφέρω εδώ την εικόνα της κοινωνίας ημών των νεοελλήνων όπως τη φωτογράφισαν αρθράκια που έτυχε να πέσουν στην αντίληψή μου...για να μην ξεχνώ. Η μνήμη, οπως το νιώθουμε καθημερινά αναδεικνύεται σε ζητούμενο όλο και περισσότερο γι αυτό είναι αναγκαία η καθημερινή άσκησή της.

Η Φαιστός με Πανσέληνο

Ως πότε...;

Πρωινό πέρασμα από τον΄Αγιο Τίτο.
Ένας από τους σύγχρονους "αθλίους"
βρήκε καταφύγιο στην πόρτα του...
Σιωπή...!
Η "πόλις" καθεύδει.

Ο δεύτερος στίχος

http://diastaseis.blogspot.com

ψευδαισθήσεις...ή οδοιπορικό με χρώματα κι αρώματα

H κατάπτωση των αξιών

Του Μιχάλη Μητσού από την εφημερίδα ¨ΤΑ ΝΕΑ"



Είτε μιλάμε για τον τρόπο που πλούτισαν οι τραπεζίτες είτε για τον τρόπο που αγοράστηκε ένα διαμέρισμα, η συζήτηση γύρω από το ίδιο θέμα περιστρέφεται: τις αξίες, και το πώς μπορούμε να επιστρέψουμε σ΄ αυτές. Η ιστορία των αξιών θα μπορούσε να ξεκινήσει με τον γιο ενός πάστορα από το Ρέκεν. Λεγόταν Φρειδερίκος Νίτσε, και διέκρινε πολύ νωρίς, ήδη από τη δεκαετία του 1880, την κατάπτωση των αξιών που θα αναστάτωνε τον επόμενο αιώνα. Ένας «αλλόκοτος επισκέπτης» είχε φτάσει, ο μηδενισμός. Και όπως γράφει ο Χάρι Άιρς στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, ο Νίτσε έτρεφε αμφιλεγόμενα αισθήματα απέναντί του. Από τη μια πλευρά, θα μπορούσε να αποτελέσει μια δύναμη κάθαρσης, που θα σάρωνε κάθε τι διεφθαρμένο και θα οδηγούσε σε μια νέα πνευματικότητα. Από την άλλη, ήταν ένα φαινόμενο επικίνδυνο, ιδιαίτερα επικίνδυνο. «Χάνουμε το κέντρο βάρους που μας επιτρέπει να ζούμε», έγραφε ο Γερμανός φιλόσοφος. «Είναι σαν να μην έχει νόημα η ύπαρξη, σαν να είναι όλα μάταια». Η πορεία του 20ού αιώνα επιβεβαίωσε τον Νίτσε. Οι υλικές αξίες θεωρήθηκαν πιο αληθινές, λιγότερο υποκριτικές από τις πνευματικές. Η ιδανική ενσάρκωση αυτής της στροφής ήταν τοΥλικό Κορίτσι της Μαντόνα: «Ξέρεις ότι ζούμε σ΄ έναν υλικό κόσμο/ κι ότι είμαι ένα υλικό κορίτσι». Το πρόβλημα βέβαια δεν ήταν η ίδια η επικράτηση των υλικών αξιών. Το πρόβλημα, που δεν προέβλεψε ο Νίτσε, ήταν ότι οι αξίες αυτές υπερτιμήθηκαν. Πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα, όπως οι τιμές των ακινήτων ή οι τραπεζικές καταθέσεις, άρχισαν να καταρρέουν μπροστά στα μάτια μας. Η Μαντόνα το κατάλαβε εγκαίρως, και το ΄ριξε στη γιόγκα. Η υπερτίμηση των «υψηλών» αξιών- όπως η δύναμη της εκκλησίας ή ο σωτήριος χαρακτήρας της τέχνης- ίσως να συνδέεται εν τέλει με τη διόγκωση των «χαμηλών» αξιών. Ίσως όλες οι ανθρώπινες αξίες να είναι καταδικασμένες να διογκώνονται και να υπερτιμώνται. Ο Βρετανός αρθρογράφος έχει μια εξήγηση: φταίει ότι προσπαθούμε να αψηφήσουμε τον θάνατο, ότι μας καταδιώκει το φάντασμα του μεσαιωνικού ποιητή που έλεγε Τimor mortis conturbat me (Ο φόβος του θανάτου με βασανίζει). Προσπαθούμε να τα αποκτήσουμε όλα τώρα, γνωρίζοντας ότι δεύτερη ευκαιρία δεν θα έχουμε. Και κάπου εκεί χάνουμε το μέτρο. Οι όποιες καινούργιες αξίες γεννηθούν μέσα στα ερείπια του υλισμού θα πρέπει, έτσι, να είναι λιγότερο μεγαλεπήβολες. «Αυτά τα μικρά πράγματα- διατροφή, τόπος, κλίμα, ψυχαγωγία- είναι ασύλληπτα πιο σημαντικά απ΄ όλα όσα θεωρούσε κανείς σημαντικά ώς τώρα», γράφει ο Νίτσε στοΙδού ο Άνθρωπος . Ένα απλό πιάτο φαΐ, ένα ρομαντικό ηλιοβασίλεμα, μια ήσυχη συνείδηση- δεν χρειαζόμαστε πολύ περισσότερα.

http://diastaseis.blogspot.com/

Πάσχα 2009- Η Πόμπια και η Μεσαρά Από τον Αι Γιάννη

'Ανοιξη στους Δελφούς και στο Σούνιο

"Επί Ασπαλάθων..."

Γ. Σεφέρης

Ηταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού

πάλι με την Άνοιξη.

Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες

το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι

δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια

και τους κίτρινους ανθούς.

Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη...

Γαλήνη.